Dom nad Kanałem recenzja

Agathę Christie kocham, wielbię i szanuję od zawsze. Była, jest i będzie dla mnie królową kryminałów, której żaden pisarz ani pisarka nie zdołają zdetronizować.
Jej powieści, mimo że pokryły się odrobinę patyną nadal zaskakują czytelnika wyrafinowaną intrygą i żelazną logiką. Uwielbiam też jej książki za niepowtarzalny sielski klimat angielskiej prowincji oraz kreacje głównych bohaterów z których niektórzy, jak Herkules Poirot czy panna Marple, już na stałe zapisali się w kanonie postaci kultowych.

Jednak i królowej zdarzają się czasem gorsze dni, a w przypadku Agathy gorsze książki. "Dom nad kanałem" czytany ponownie po latach wynudził mnie przeokropnie i wprawił w lekką konsternację bo po skończonej lekturze zaczęłam się zastanawiać czy dobrze zrozumiałam cała intrygę i musiałam w końcu szczerze przed samą sobą przyznać że lekko się pogubiłam w zawiłościach akcji.
Bohaterami powieści są Tommy i Tuppence Beresfordowie, dojrzałe małżeństwo które w wolnych chwilach zamienia się w detektywów amatorów i tropi nieuchwytnych przestępców.
Gdy pewnego dnia odwiedzają w domu opieki starą ciotkę Tuppence wdaje się w rozmowę z inną pensjonariuszką "Słonecznych Wzgórz" panią Lancaster która opowiada jej historię o zamordowanym dziecku którego ciało ukryto w kominku.Przy kolejnej wizycie Tuppence planuje dowiedzieć się więcej na ten temat ale okazuje się że starsza pani w dużym pośpiechu została zabrana z ośrodka przez swoich dalekich krewnych i wszelki ślad po niej zaginął. Postanawia ona odnaleść staruszkę. Jedyną poszlaką która może jej w tym pomóc jest uroczy obraz domku który pani Lancaster podarowała ciotce Tommy'ego. Posiadłość ta wydaje się naszej bohaterce dziwnie znajoma. Decyduje się więc rozpocząć swe poszukiwania od znalezienia malowniczego domku nad kanałem. Śledztwo to doprowadza ją na ślad zorganizowanej grupy przestępczej oraz niewyjaśnionych morderstw dzieci których seria wydarzyła się wiele lat wcześniej.

Podstawowym mankamentem tej powieści jest fakt iż akcja rozwija się niezwykle powoli. Pierwsze kiladziesiąt stron nie było w stanie przykuć mojej uwagi. A kiedy wydarzenia ruszyły z impetem to w tak zawrotnym tempie że od razu się pogubiłam.
Para głównych bohaterów również nie wzbudziła mojej szczególnej sympatii. Brakowało im charyzmy i magnetyzmu a biła od nich nijakość i nuda.

Ta lektura nie należała do udanych ale Agathcie Christie wybaczam wszystko. Nawet powieści które przyprawiają czytelnika o ziewanie, miast podnosić mu ciśnienie. Książka tylko dla fantatycznych wielbicieli autorki.