Void recenzja

Mangi, to dość osobliwa grupa w szerokim świecie literatury, w kategorii książkowej. Niektórzy nie uznają ich za książki, ponieważ zazwyczaj mają w sobie więcej obrazków/ilustracji, niż tekstu. W tym jednak cały ich urok.

„Void” będący dziełem Ranmaru Zariyi przyciąga spojrzenie swoją mroczną, ale stworzoną w dobrym, estetycznym klimacie okładką. Styl ilustracji autora jest wyjątkowy, unikatowy, bez dwóch zdań.

Sam motyw historii, jakim jest tworzenie humanoidów oraz nielegalny handel nimi, to coś nowego. Klony? Owszem, o nich pisze się często, ale humanoidy? Są to istoty, które nie są ani klonami, ani ludźmi. Są czymś z pogranicza, co trudno nazwać, używając ludzkiej terminologii. Gdy do tak oryginalnego konceptu dodamy uwielbiany przez czytelników motyw BL (czyli ‘Boys Love’ = miłość między chłopcami/mężczyznami), to otrzymamy mieszankę wybuchową! Twór, który może być albo bardzo dobry, albo bardzo zły. W tak nowatorskich tematach trudno o „przeciętniaka”.

Historia relacji pomiędzy właścicielem, a humanoidem (do złudzenia przypominającym byłego partnera) jest skomplikowana. Czy taką relację w ogóle można nazwać miłością? Czy człowiek może pokochać nie do końca człowieka? Czy da radę zaszczepić w nim więcej człowieczeństwa?

Niepozorny brunet został zaprogramowany w taki sposób, by zaskakiwać swojego właściciela. Od pierwszego spojrzenia w jego oczy zakochał się i pomimo wszelkich przeciwności, wielokrotnego bycia odpychanym, nie zrażał się i z uśmiechem na ustach kontynuował codzienne robienie małych rzeczy, które miałyby uszczęśliwić jego pana. Często zabiegał o spędzanie czasu z blondynem, chciał mu pomagać zarówno w pracy, jak i w prozaicznych czynnościach domowych.

„Void” to urocza historia, obrazująca uczucie bezgranicznej miłości, zabieganie o cudze względy i pragnienie bycia przy boku TEJ osoby. Z drugiej strony Zariya serwuje nam potężną dawkę niepewności, walki z samym sobą i przewartościowywania ideałów, w które dotychczas się wierzyło.

Lektura wbrew pozorom jest lekka i przyjemna, czyta się ją bardzo szybko. Jest to jednak w większości przypadków „jednorazowa przygoda”, która w głowie czytelnika nie pozostanie na długo.