Jeremiah. Tom 29. Mały kotek nie żyje recenzja

Jeremiah i Kurdy przybywają do pewnego małego miasteczka, gdzie to pierwszy z nich odwiedza swoją dawną znajomą wraz jej mężem i synkiem, zaś Kurdy spędza czas na tym, co lubi najbardziej - przepijaniu grosza w miejscowym barze. Bardzo szybko jednak stanie się to, co wydaje się być już pisane tej parze - wpadną oni w kłopoty, narażając się miejscowym właścicielom kopalni, którzy nie mogą pozwolić sobie na puszczenie płazem zniewagi, jakiej doznali z rąk przybyszów. Rozpocznie się czas walki, bardzo brudnej i dramatycznej walki, która zmieni to miasto na zawsze...

Hermann Huppen dał nam kolejną barwną, klimatyczną, porywającą odsłonę swojej kultowej już opowieści, stawiając raz jeszcze na akcję, przygodę, czarny humor i niezmiennie nas fascynujące spojrzenie na świat rodem z „Mad Maxa”. I choć nie da się ukryć, że główne elementy tej historii są powtarzalne - przybycie do nowego miejsca, wdanie się w awanturę i odpłacenie złym za ich winy..., to i tak bawimy się przy tej lekturze świetnie, ciesząc każdą ze scen, każdym z kadrów, każdym z wypowiadanych dialogów.

 Tym razem początek opowieści jest nieco inny, gdyż ukazuje nam on osobne losy Jeremiaha i Kurdego. Z czasem oczywiście obaj łączą swoje siły w walce z miejscową bandą, ale sam początek jest naprawdę zaskakującym, gdy oto Jeremiach spotyka swoją dawną miłość, zaś Kurdy udziela rad pewnemu porzuconemu przez kobietę koledze, oczywiście przy szklaneczce alkoholu w ręce. I dobrze, niespiesznie, bardzo mądrze rozwija się ta relacja, by uderzyć w nas mocnymi scenami tuż przez samym końcem, który znaczy również bardzo smutna, symboliczna scena. Dobrze się to czyta.

Niezmiennie zachwyca nas także świat tego komiksu i jego bohaterowie, gdzie mamy coś na kształt odradzającej się cywilizacji, aczkolwiek bardziej spod znaku mrocznego i znaczonego ludzką śmiercią Dzikiego Zachodu sprzed dwóch stuleci, aniżeli nam współczesnej rzeczywistości. To piękne obrazy, bardzo charakterystyczne zachowania ludzi i uczenie się na nowo tego, czym może być dobro. I w tym świecie mamy oczywiście Jeremiaha i Kurdy'ego - dwóch kumpli, podróżników, czasami narwańców, którzy jednak w odróżnieniu od wielu innych nie odwracają głowy, gdy komuś niewinnemu dzieje się krzywda.

Pod względem ilustracyjnym jest dobrze, jak zawsze. To klimatyczne, pociągnięte surową kreską, nieidealne w swej postaci i zarazem bardzo plastyczne rysunki, które w idealny sposób oddają charakter tej komiksowej rzeczywistości, a jednocześnie mają w sobie coś z wielkiej sztuki. Hermann Huppen miał świetny pomysł na obraz tego wyniszczonego świata i wciąż on takowym jest na tych wszystkich kadrach, gdzie jest mrok, przemoc, beznadzieja, ale też i chociażby świetnie uchwycony humor. I te kolory - jasne, nieco wyblakłe, czasami przełamywane mocną barwą, które są po prostu idealnymi dla tej opowieści. 

 Można powiedzieć o tym komiksie, że stanowi sobą kolejną udaną odsłonę serii - bo taki jest fakt. Można jednak też powiedzieć, że zaskakuje chociażby tym, jak ciekawie zachowuje się Jeremiah w miejscu mogącym uchodzić za normalny dom i u boku kogoś, kto nie był i nie jest dziś mu obojętnym - pięknej kobiety. To drobiazgi, ale to właśnie one składają się na kolejną cegiełkę całości tej awanturniczej historii, gdzie znów wiemy o tym świecie i bohaterach tego komiksu nieco więcej. Oczywiście dobra rozrywka i przednia zabawa są tu gwarantowane, aczkolwiek ostatni kadr sprawia, że mimo wszystko uśmiech znika z naszych twarzy. Takim jednak jest ten świat...

Album „Jeremiah. Mały kotek nie żyje”, to rzecz klimatyczna, udana pod kątem scenariusza i niezwykle efektowana w swej ilustracyjnej postaci. To opowieść, którą z pewnością docenią wszyscy fani serii, a i po którą to można też sięgnąć śmiało bez znajomości poprzednich jej części, co też zawsze warto docenić. Polecam i zachęcam was zatem do tego, byście przeczytali ten komiks, bawiąc się przy nim równie udanie, jak ja.