Gra w nigdy recenzja

Jeffery Deaver jest mi dobrze znany. Z doświadczenia wiem, że nie należy się podniecać dziełami tego autora, chociaż przyznaję, że ostatnie jego książki bardzo mi się podobały. Teraz także postanowiłam dać szansę szanowanemu przeze mnie pisarzowi. Jak wypadła zachwalana przez innych recenzentów „Gra w nigdy”?

Powieść kompletnie mnie nie porwała. Na samym początku zostajemy wrzuceni w jakąś scysję wdowy na kempingu z podpalaczem, później jest sprawa zaginięcia Sophie, zaś następnie kolejne ofiary i na sam koniec - „istna wisienka na torcie”, (oczywiście ironizuję), sprawa tajemniczej śmierci ojca Coltera.

Co do bohatera został on kompletnie wyidealizowany. Silny, przystojny, zna się na prawie, a do tego surwiwalowiec… coś tu za dużo tego, nieprawdaż? Sam bohater został nam dobrze nakreślony, to samo tyczy się jego zmarłego ojca Ashtona; jednak w tym przypadku autor za bardzo się skupił na przedstawieniu portretu głównego bohatera, aniżeli na samej sprawie.

Fabuła również nie jest powalająca. Zaginieni ludzie i amator, (który żeruje na ludzkiej rozpaczy, inaczej tego nie nazwę), zostaje wciągnięty w nieznany mu wirtualny świat. Rozwiązanie zagadki także nie było dla mnie zaskoczeniem.

Powrócę jeszcze do bohatera Coltera. Facet jest amatorem; nie jest detektywem, policjantem i nie współpracuje z nimi, a osiąga lepsze efekty od nich. Colter ma doświadczenie, jasne, jednak w tym przypadku wydawało mi się to niewystarczające, co w moich oczach stanowiło groteskową komedię sensacyjną. Deaver również nie poskąpił kul; sypały się niczym grad w deszczowe dni.

Głęboko się zawiodłam, jedynym dużym plusem jest dynamiczne tempo akcji. Nie możemy narzekać na monotonię lub zwykłą dobranockę.
Powieść oceniam słabo. Wyidealizowany bohater i grad pocisków to za mało, by mnie zachwycić.