Pokój Marty recenzja

"Pokój Marty" Magdaleny Zimniak to interesująca opowieść osadzona na pograniczu realizmu i metafizyki. Takie nieoczywiste historie, w których dużą rolę odgrywa wyobraźnia bohaterów, gdzie do głosu dochodzą pewne przeczucia, przywidzenia i podszepty zawsze mnie intrygowały. Stąd też moje zainteresowanie powieścią "Pokój Marty".

Fabuła z pozoru dość zwyczajna opowiada o życiu córki i ojca po tym, jak zostali niepełną rodziną. Joasia zginęła w wypadku samochodowym, a Karol, wraz z Martą muszą stawić czoła życiu bez żony i matki. Ma im w tym pomóc przeprowadzka w nowe miejsce, do domu zamieszkanego wcześniej przez pewną rodzinę, w której w czasach II wojny światowej wydarzyło się sporo nieszczęść. Marta zajmuje pokój swojej imienniczki i od tej pory otrzymuje od niej pewne znaki i ostrzeżenia. A może to tylko wyobraźnia plata figle siedemnastoletniej bohaterce?... 
Przenosząc się do nowego domu Marta zmienia także liceum. Trafia do klasy charyzmatycznego nauczyciela fizyki, z którym zaczyna łączyć ją zakazane uczucie. Jakie będą konsekwencje tej młodzieńczej fascynacji przeczytacie na stronach powieści. Mogę Was zapewnić, że autorka zadbała o to, aby w książce naprawdę wiele się działo.

To już trzecia powieść w tym roku, którą chciałabym ocenić jak najwyżej, a jednak nie mogę. Historia początkowo bardzo przypadła mi do gustu i myślałam, że trafiłam na prawdziwą perełkę. Od pierwszych stron opowieść wzbudzała napięcie i zaciekawienie. Z niecierpliwością czytałam kolejne strony czekając na moment, kiedy autorka wprowadzi mnie w wojenne czasy i dawne wydarzenia dotyczące "tamtej" Marty, która kiedyś zamieszkiwała wraz z rodzicami i bratem w domu Karola. Właśnie ta część historii moim zdaniem miała ogromny potencjał, którego autorka nie wykorzystała. Tymczasem pani Magdalena skupiła się pezede wszystkim na zakazanym uczuciu łączącym nastolatkę i jej wychowawcę Eryka, na groteskowym romansie, który zamiast pozostawać gdzieś w tle, wychodzi na plan pierwszy podobnie jak smutne życie i ciemne sprawki nauczyciela. 

Niestety nie zachwyciła mnie ta historia. Moim zdaniem można było zakończyć ją na części pierwszej, czyli mniej więcej trzystu kilkunastu stronach, dodając stosowny epilog. W dalszej części, na kolejnych stu stronicach, autorka starała się umieścić jak najwięcej wątków, które chciała w jakiś sposób, trochę na siłę, posklejać z opowieścią. Według mnie nie do końca jej się to udało. W rezultacie ważne wątki, tematy tabu, którym można byłoby poświęcić kolejną książkę zostały potraktowane w sposób bardzo pobieżny i stworzył się z tego niemały chaos. Wygląda to trochę tak, jakby zabrakło pani Magdalenie koncepcji na zakończenie.
Muszę natomiast przyznać, że książkę dobrze się czyta. Autorka posiada umiejętność budowania napięcia i utrzymywania go przez dłuższy czas, potrafi też zainteresować czytelnika wydarzeniami, których jest naprawdę sporo. Nastrój pewnej tajemniczości i niepokoju bijacy z kart powieści udziela się również nam, czytelnikom. Podobało mi się także głębsze wniknięcie w psychikę bohaterów, aby w ten sposób dokładniej pokazać motywy ich postępowania. Akcja posuwa się dość szybko dzięki czemu nie czujemy się znużeni i bez trudu możemy dotrwać do końca lektury. Szkoda tylko, że ostateczne wrażenie pozostawia niedosyt.

Zastanawiam się, komu mogłabym polecić tę historię... Jeśli lubicie kiedy rzeczywistość miesza się z metafizyką, a to co przeżywamy nie do końca jest takie, jakim się wydaje to myślę, że "Pokój Marty" jest powieścią właśnie dla Was. Sięgnijcie po książkę, a przekonacie się sami.