Doberman recenzja

"Dobermana" czytałam tuż przed świętami Bożego Narodzenia, czyli zdawało by się przed radosnymi rodzinnymi świętami. Jednak przez cały świąteczny czas męczyła mnie historia Aleksandra Spiesiwcewa, kanibala, socjopaty z Nowokuźniecka, który grasował na ulicach tego miasta na przełomie lat 80. i 90. Aleksandr wierzył, że jest nadczłowiekiem opisanym przez Nitzsche, był fanem Hitlera. W pewnym momencie postanowił sam oczyścić ulice swego miasta z "ludzkich śmieci", głównie kobiet i dzieci, które wabił do własnego mieszkania i eliminował z pomocą swojego dobermana. To ten pies właśnie szeptał mu do ucha kogo i w jaki sposób ma mordować, po czym razem pozbywali się ciał...
Jak to bywa z takimi degeneratami, jego myśli przepełniały fantazje erotyczne i tęsknota za wielkim uczuciem, jednak kiedy już lądował z kobietą w dogodnych okolicznościach zapał i możliwości gdzieś ulatywały, za co w jego mniemaniu odpowiedzialne były zawsze kobiety i trzeba było je karać. Aż trudno uwierzyć, że jedną z nich omotał na tyle, że pragnęła go poślubić...

Aleksandr wychował się w patologicznej rodzinie, od najmłodszych lat pozbawiony najważniejszych emocji i poczucia bezpieczeństwa, jednak według mnie to wcale go nie usprawiedliwia. W jego szaleństwie wielką rolę odgrywała matka, również mocno zaburzona, gotowa podsycać w ukochanym synku najgorsze instynkty aby tylko był szczęśliwy. W powodzeniu poczynań mordercy duży udział miał kulawy system i nieporadne działania policji, również opisane w książce. Poza całym opisanym okrucieństwem trudno mi się pogodzić z myślą, że morderstwa działy się w mieszkaniu w bloku, gdzie z każdej byli sąsiedzi i nikt nic nie wyczuł, nie zauważył...

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością pana Jacka Piekiełko i z tego, co czytałam pierwsze true crime w wykonaniu autora i jestem pod ogromnym wrażeniem! Historia opisana jest tak wnikliwie, że trudno pamiętać, że została sfabularyzowana. Faktycznie właśnie tak to wszystko mogło się potoczyć! Zmiana stylu przy przytaczaniu fragmentów dziennika Spiesiwcewa pozwala wierzyć, że czytam prawdziwe zapiski psychopaty uważającego siebie za nadczłowieka! Całość budzi grozę i niepokój. To książka dla osób o mocnych nerwach, która na długo zostaje w głowie i burzy myśli.