Doberman recenzja

Na początku czerwca 1996 r. w nowokuźnieckiej rzece Aba znaleziono kawałek dziecięcej czaszki. Po zbadaniu okolicznych terenów, odkryto tam więcej fragmentów ciał dziewczynek i chłopców w wieku od 9 do 14 lat. To znalezisko rozpoczęło kilkumiesięczne śledztwo pełne fałszywych tropów i pomyłek. Ostatecznie policja trafiła na trop Aleksandra “Sashy” Spiesiwcewa.

W domu Spiesiwcewów znaleziono mnóstwo biżuterii i ubrań, które należały do zaginionych dzieci i młodych kobiet. Policja znalazła także jego dziennik, w którym opisuje wszystkie 19 morderstw. Każdy zadaje sobie pytanie co kierowało Aleksandrem, by w taki sposób mordować?
Otóż obwiniał on wszystkich za swoje nieszczęścia, czyli kraj, lekarzy i kolegów ze szkoły. Chciał oczyścić społeczeństwo z przedstawicieli marginesu społecznego. A czym kierowała się jego matka Ludmiła? Syn był jej oczkiem w głowie. Urodził się z niedowagą i dużo chorował. Kobieta uważała, że została skrzywdzona przez los, a jedynym jej szczęściem był Sasza. Nienawidziła wszystkich, którzy w jakikolwiek sposób próbowali skrzywdzić jej synka. Robiła wszystko, żeby był zadowolony i szczęśliwy. Właśnie ta ślepa miłość sprawiła, że przez nią zginęły trzy młode dziewczyny.

Spiesiwcewa uznano za winnego wszystkich 19 zbrodni i skazano na karę śmierci. Potem wyrok zamieniono na dożywocie. W 1997 roku Potwór z Nowokuźniecka został uznany przez Państwowe Centrum Naukowe ds. Psychiatrii Społecznej i Sądowej za obłąkanego. Z kolei Ludmiła Spiesiwcewa, zaprzeczała, jakoby miała jakikolwiek udział w morderstwach, mimo to została skazana na dożywocie za współudział w zbrodni.

Jacek Piekiełko świetnie przedstawił losy potwora z Nowokuźniecka. Zaczął od małego dziecka niczym nieskażonego, którego rodzina ukierunkowała już w najmłodszych latach. Przecież najwięksi zbrodniarze też byli najpierw niewinnymi dziećmi. Potem autor opisał do czego jest zdolny zakochany młody człowiek, ale taki który już czuje zło pod skórą. Aż w końcu przedstawia samego potwora, którym stał się Sasza.

Nie ma tu jakiejś zawrotnej akcji, ale autor ciekawie wprowadza czytelnika w kolejne etapy życia Saszy. Skupia się przy tym przede wszystkim na jego myślach i uczuciach, dzięki temu możemy bliżej poznać chory umysł mordercy.

To moje pierwsze spotkanie z autorem i mam nadzieję, że nie ostatnie. Bardzo polecam Wam tą książkę i mam nadzieję, że kolejna powieść autora jaką chcę przeczytać będzie równie dobra albo lepsza niż ta.

Tą pozycją kończę mój czytelniczy rok. Nie jest aż tak źle, ale mogło być lepiej. Postaram się poprawić w przyszłym roku i przeczytać 100 książek w rok. A Wam ile udało się przeczytać?