Susza recenzja

"Susza" Neala i Jarroda Shustermana roztacza przed nami wizję przerażającą, ale jednocześnie w jakimś stopniu realną. Zmusza do refleksji i zastanowienia się nad czymś, co wydaje się całkowicie naturalne i niezmienne. Wodą w kranach.

Poukładane i spokojne życie Alyssy zmienia się z dnia na dzień, kiedy z kranów w całej Kalifornii przestaje płynąć woda. Kiedy jej rodzice nie dają znaku życia po tym, gdy wyjechali w poszukiwaniu zdatnych do picia płynów, dziewczyna ze swoim młodszym bratem i wychowanym w surwiwalowym stylu chłopakiem udają się im na pomoc. Podróż, którą razem odbędą odsłoni przed nimi prawdziwą ludzką naturę i pokaże przeróżne ludzkie zachowania w czasie kryzysu. Czy w czasie apokalipsy da się zachować człowieczeństwo?

"Susza" była niesamowitą lekturą i piszę to z pełnym przekonaniem. Przeraziła mnie swoją realnością, ale jednocześnie nie pozwalała się od siebie oderwać. Każda kolejna strona obfitowała w akcję, a kiedy odkładałam książkę nadal była one ze mną, w moich myślach. Musiałam wiedzieć, co będzie dalej.

Autorzy w mistrzowski sposób ukazali reakcje ludzi na taki kryzys. Na przestrzeni 400 stron mogliśmy zauważyć zarówno skłonnych do poświęceń bohaterów, pogodzonych z losem i bezczynnych mieszkańców, czy ludzi zdesperowanych, by poczuć w ustach wodę za wszelką cenę. Ta rozbieżność i duże skupienie na ludzkich historiach sprawiały, że opowieść nabierała jeszcze większej realności.

Główni bohaterowie zostali wykreowani bardzo ciekawie. Ich charaktery były dobrze widoczne, każdy z nich miał wady i chwilę zwątpienia, ale to czyniło ich jeszcze bardziej ludzkimi. Bardzo zaciekawiła mnie historia Henry'ego, którego w prawdziwym życiu prawdopodobnie bym nie znosiła, ale w książce to właśnie on najczęściej doprowadzał mnie do śmiechu i pozwalał rozładować trochę napięcia.
A w książce napięcie było. I to dużo. Dodatków bardzo wzruszyłam się na kilku scenach i zupełnie niespodziewanie zaczęłam zanosić się szlochem. Tak głęboko poruszyła mnie ta historia.

"Susza" nie miała minusów. Aż do ostatniego rozdziału. Przez cały czas w powieści było budowane napięcie i kiedy już sięgało ono zenitu zostaliśmy nagle przeniesieni dwa tygodnie w przód. Niestety zepsuło to trochę dynamikę książki, a zakończenie zostawało po sobie duży niedosyt. Przyczyny kryzysu i jego skutki były opisane świetnie, ale sposoby, jak radziły sobie z nim władze praktycznie wcale nie zostały wyjaśnione i to mnie rozczarowało.
Myślę, że nie przesadzę, gdy powiem, że po przeczytaniu zaczęłam zupełnie inaczej patrzeć na wodę. Owszem, nigdy jej nie marnowałam, ale teraz widok jej spokojnie lecącej z kranu napawa mnie swego rodzaju szacunkiem. Cieszę się, że powstała książka, która uświadamia ludzi w kwestii ekologii i skutków zmian klimatycznych i może mieć realny wpływ na zachowania niektórych. Ze swojej strony bardzo polecam wam tę lekturę.

Bardzo dziękuję Wydawnictwu YA, dzięki któremu miałam możliwość przeczytania tej wspaniałej książki.