Ostatni świadkowie recenzja

Wojna jest okrutna. Nie oszczędza nikogo. Przychodzi niczym najgorsza zaraza. Niszczy domy, łamie wszelkie zasady. Dziś kochasz, jutro nienawidzisz. Dziś jesteś bratem, jutro wrogiem. Jeszcze wczoraj spędzałeś czas przyjaciółmi, a za kilka godzin opłakujesz najbliższych. Jak tę nową rzeczywistość wytłumaczyć dziecku?

Ostatni świadkowie, to obraz wojennej zawieruchy opowiedziany oczami dziecka. Ich dzieciństwo przerwane zostało bezpowrotnie. Ich marzenia, plany runęły niczym domek z kart. Nie było przyjaciół, domowego ciepła i spokoju. Zamiast tego pojawił się wróg, rozpacz i wszechogarniający głód.

Każdy wyraz, każde zdanie czy akapit niesie ze sobą ból, cierpienie
i ogromny smutek. Nie da się czytać tej książki, mając spokojną głowę. Po przeczytaniu każdej z opowieści trzeba wziąć głęboki oddech i otrzeć spływającą łzę. Odczekać krótką chwilę, by na nowo mierzyć się z kolejną historią.
Nie da się bez emocji wręcz na chłodno czytać relacji dzieci. Pozbawione matek, ojców najbliższej rodziny musiały walczyć o przetrwanie. Nie walczyły na pierwszym froncie, ale ich odwaga i wola walki zasługuje na ogromny podziw i szacunek. I choć minęło kilkadziesiąt lat, to słowo wojna i głód wywołuje żywe wspomnienia. To tak jakby ktoś posypał ranę solą, która wciąż się nie zabliźniła. Zamazane obrazy, odłożone na półkę z napisem wyprzeć z pamięci, przebijają się, powodując łzy, ból i przyśpieszone bicie serca.

Czy się zapomnieć, to co się przeżyło? Ten głód, który nie uniemożliwiał funkcjonowanie. Kiedy zamiast ciepłego posiłku dzieci zmuszone były jeść trawę, korę albo własnego psa. Ten smutek po stracie mamy, kiedy nagle obca osoba musi ci ją zastąpić? Kiedy twój ukochany i ciepły dom zamienia się w ruinę. Nie ma już niczego. Pustka. Cisza.

O wojnie można pisać dużo. I każda opowieść przepełniona będzie tylko jednym słowem. Cierpienie. Jak jednak opisać, to co przeżyły te dzieci? Nie da się, brakuje słów. Język nie potrafi oddać tej gehenny.

Utwory solowe na głos dziecięcy… Oby ten głos nigdy nie został zapomniany.