Przekraczanie granic recenzja

Drugi tom serii "Zakazane relacje" opowiada historię siostry Rafała Skórskiego - Judyty, którą mieliśmy już okazję częściowo poznać w pierwszym tomie - "Utrata kontroli". Osoby nieznające wcześniejszej pozycji zachęcam do poznania kontekstu i sięgnięcia po "Utratę kontroli", choć znajomość tej książki nie jest wymagana do zapoznania się z "Przekraczaniem granic".

Judyta Jasiak - na skutek wydarzeń opisanych w pierwszym tomie (nie będę zdradzać jakich) - jest samotną matką. W wychowaniu małych dzieci pomagają jej rodzice oraz brat Rafał i jego żona Agata. Judyta jest z zawodu psychoterapeutą, choć w przeszłości chciała być fotografem. Jednak lubi swoją pracę i wie, że potrafi rozmawiać z ludźmi. Pewnego dnia szef przekazuje jej zlecenie, które będzie wykonywać w całkowitej dyskrecji. Jej pacjentem zostaje znany polityk - minister sprawiedliwości Maksymilian Ostrowski.

Maks jest młody, przystojny, ma pieniądze i władzę, ale skrywa też demony i traumy z przeszłości, z którymi coraz ciężej jest mu sobie radzić. Do tego dochodzą omdlenia, wyczerpanie i halucynacje. Maks wie, że jego problem nie może przedostać się do opinii publicznej - jego kariera byłaby skończona. Maks ma też żonę, choć łączy ich dziwny układ...

Już pierwsze spotkanie Judyty i Maksa sprawia, że w powietrzu czuć iskry. Narodzi się między nimi zakazana relacja, okraszona wieloma tajemnicami. W tym momencie zaczynie się niebezpieczna gra, w której nie wiadomo, kto tak naprawdę pociąga za sznurki. Obydwoje mogą stracić wszystko - czy zaryzykują?

Autorka stworzyła wciągającą historię, pełną wyczywalnego napięcia i pożądania. Chemia pomiędzy bohaterami jest silna i mocno wyczuwalna. Obydwoje walczą z samymi sobą, bojąc się przekroczyć granicę, po której nie będzie już odwrotu.

Historia tej dwójki wciągnęła mnie i urzekła. Choć momentami zachowanie Maksa było dla mnie szokujące, to i tak bardzo polubiłam tą parę. Żałuję tylko jednej rzeczy - książka zdecydowanie za szybko się skończyła! Chciałabym więcej 🤩, choć przypuszczam, że kontynuacji już nie będzie.

Polecam - to jedna z najlepszych książek Eweliny Dobosz 😉