Horyzont recenzja

Jakub Małecki - autor który zdecydowanie mnie zaskoczył. Nazwisko znane od lat. Książki dostępne na wyciągnięcie ręki. A jednak... Wmówiłam sobie, że to nie dla mnie. Byłam w dużym błędzie. I zdecydowanie za późno sięgnęłam po jego twórczość.
Maniek był saperem w Afganistanie. Wrócił z tego miejsca jako zupełnie inny człowiek. Nie radzi sobie z przeszłością, z teraźniejszością chyba jeszcze mniej.
Zuza rozpoczyna życie na własny rachunek. Nie potrafi jednak przejść obojętnie wobec przeszłości swojej matki. Są momenty, w których staje się nią, aby rozwikłać zagadkę przeszłości.
Tych dwoje nic nie łączy. A jednak stają się sobie bliscy. Udzielają sobie wsparcia, motywują się wzajemnie.
To książka przy której czuję smutek. Boli mnie okrucieństwo niektórych scen (rączka dziecka w pysku psa, chłopiec z karabinem). Widzę przykrą prozę życia - starzenie się (postać babci Zuzy). Czytam o konsekwencjach zespołu stresu pourazowego (izolacja, wyrzuty sumienia, samobójstwo). Zastanawiam się z jak dużym balastem życiowym potrafi sobie poradzić człowiek. Gdzie jest granica, której przekroczenie prowadzi do najgorszego?
Jednocześnie wierzę, że w końcu musi się im udać.
Mam nadzieję, że książka pisana przez Mańka będzie jego katharsis. Mam nadzieję, że nawiąże więź z siostrzeńcem. Mam nadzieję, że w końcu prześpi spokojnie noc. Mam nadzieję, że będzie...
Mam nadzieję, że Zuza pozna prawdę o mamie. Mam nadzieję, że zacznie żyć swoim życiem. Mam nadzieję, że spędzi z babcią wiele pięknych chwil.
Jest to historia trudna, pełna emocji. Przedstawia nam sytuacje, które dla większości czytelnikow są abstrakcyjne. Nie mamy o nich żadnych wyobrażeń, a przecież istnieją. I chyba powinniśmy być wdzięczni, że nie pojawiły się w naszym życiu.
Sama konstrukcja powieści jest dobrze przemyślana. Historię naprzemiennie opowiadają Maniek i Zuza. Krótkie rozdziały zachęcają do lektury. A fabuła po prostu nie pozwala oderwać się od książki. Wciąga do ostatniej strony. Jeszcze nie raz sięgnę po powieści tego autora. Polecam.