Mity nordyckie recenzja

„Mity nordyckie” Mateusza K. Sawczyna.
Jej, nawet nie wiem, od czego by tu zacząć. Mitologią nordycką fascynuję się już jakieś 12 lat, znam te podania, więc lektura była niczym czytanie rodzinnych sag w nieco innej perspektywie. Narracja książki zrobiła jednak tak dobrą robotę, że wiedząc, co się wydarzy, trzymałam kciuki, aby losy postaci potoczyły się inaczej, aby znalazły możliwość wzajemnego porozumienia. Aby ich udziałem nie stał się zmierzch bogów czy bratobójcza walka. Podczas czytania miałam okazję poznać bogów z innej strony. O jednych dowiedziałam się zupełnie nowych rzeczy, przy innych poznałam ich ukrytą do tej pory motywację, a na jeszcze kolejnych mogłam spojrzeć pobłażliwym wzrokiem. Pomimo faktu, że to podania z zarania dziejów, o bogach i pradawnej magii, to bohaterowie są niebywale ludzcy. Bywają głodni, jak i my, chciwi, złośliwi, okrutni, małostkowi, dobroduszni. Czytasz książkę i masz ochotę powiedzieć: „Zrobiłabym dokładnie to samo na ich miejscu” lub „Na to nie umiałabym się zdobyć”. Rozmowa Odyna z Wafthrudnirem może stanowić swoistą rozprawkę filozoficzną nad moralnością, choć powracające potrójne sekwencje zdarzeń w historiach czynią opowieści tym, czym są w istocie – ludowym bajaniem. Z początku jasne i lekkie rozdziały przechodzą w coraz mroczniejsze elementy podań nordyckich, kończąc na krwawym Ragnaröku. Nie zapominajmy o oddanym kobietom miejscu w boskości, sile i magii, czy też absolutnie genialnej grze strategicznej, którą wobec wszystkich pozostałych światów prowadzili bogowie, aby zachować władzę. Czy na przykładzie Odyna ambicja powinna mieć wyznaczony kres? A śledząc losy trickstera Lokiego, możemy wskazać, że jest on jednomyślnie winny całemu złu? Oraz czy z moralnego punktu widzenia boginie mogą spać z przebrzydłymi karłami w zamian za korzyści majątkowe? Na te pytania każdy winien sam znaleźć odpowiedź. Nie zerkajcie do studni Ymira, tylko zanurzcie się w lekturze książki. Polecam miłośnikom mitologii nordyckiej, ale i nie tylko.