Piekielna palestra recenzja

"Piekielna palestra" spodobała mi się od pierwszych stron. Dryfujący w przestrzeni orzech przypomniał mi Świat Dysku Terry'ego Pratchetta. Adam Barcikowski ma poczucie humoru podobne do moich ulubionych pisarzy fantasy. W książce znalazły się też liczne nawiązania do pop kultury: Wojowniczych Żółwi Ninja, Koszmaru z ulicy Wiązów i Narni, legenda o Złotej Kaczce oraz bohater o imieniu Poe i kruki. Z początku po prostu dobrze się bawiłam, lecz z czasem zaczęłam się gubić. Fabuła jest dość skomplikowana. Są zagubione dusze - saivowie i ścigający ich noaidowie, czarownica pędząca w zajęczym zaprzęgu, są diabły i demony a także cząstka prawdziwej historii. Dzięki autorowi "Piekielnej palestry" poznałam historię Marii Wisnowskiej. W powieści podany był dokładny adres autorki, więc musiałam sprawdzić czy taka osoba rzeczywiście istniała i znalazłam.

Fantastyczna intryga opiera się na autentycznych wydarzeniach z przeszłości. Zmorak Maurycy Wielowieyski ma za zadanie znaleźć i odprowadzić do odpowiedniego wymiaru Aleksandra Bartenjewa, kochanka i mordercy Marii Wisnowskiej.

W powieści przeplatają się wymiary stworzone na potrzeby zagubionych dusz ze światem rzeczywistym a pod tym wszystkim przebiegają tunele, po których poruszają się Michelangelo, Donatello i Leonardo w towarzystwie myślącej skrzyni.

Autor bawi się stylami i gatunkami. W tym tomie jest wszystko, od sienkiewiczowskiej trylogii po kryminał. W jednej scenie tatar goni po stepie, w drugiej szpieg stara się wykraść tajną mapę a w następnej Maurycy z Anną Olson przemierza Europę. Oprócz znanych nam z innych tytułów fantasy gnomów czy krasnoludów pojawiają się tu całkiem nowe postaci: ciennicy, saivowie, naoidowie.

Powieść jest bardzo dobra, choć nieco zbyt zagmatwana. Można się pogubić. Ciekawa jestem co będzie w części drugiej. Zapowiada się kawał dobrej zabawy.