Pruskie Baby recenzja

Edyta pierwszy raz od ślubu postanawia wrócić w rodzinne strony, zostawiając swojego męża na święta samego. Nie boi się o niego, jako że we Wrocławiu Rafałek będzie ze swoją ukochaną mamusią, która jest najważniejszą kobietą w jego życiu. Wystarczy jednak już pierwsza noc bez żony, by Rafał wpadł w poważne kłopoty, w które wmieszany jest przynajmniej jeden trup. I to trup nie byle jaki skoro ma coś w spólnego z rodzinnymi sekretami rodziny jego żony i... jego? Śledztwu przygląda się ABW, a zbiegi okoliczności ciągle się mnożą.

🍃

Małgorzata Starosta wybornie bawi się językiem. Jej dobór słów czy konstrukcja zdań zdecydowanie wyróżnia się na tle znanych mi dotąd książek. Nic zdaje się nie być przypadkowe, czego dowodem może być chociażby uparte nazywanie Rafała Rafałkiem, a jego matki mamusią. Zdrobnienia te fantastycznie pokazują, z kim mamy do czynienia. Już od samego początku wskazują jaką osobowość mają ci bohaterowie i jaka relacja ich łączy. W książce tej nie brakuje takich smaczków, których czytanie było rozkoszą. Uwielbiam umiejętne zabawy językiem i chociażby przez to już mogłabym polubić się z tą książką, ale mamy tutaj znacznie więcej.

Rodzinne tajemnice są nam ujawniane kawałek po kawałku. Pierwsza historia rodowa zdaje się być na tyle obszerna, że czytelnik ma wrażenie, jakby niewiele już można było do tego dopowiedzieć, ale nic bardziej mylnego. Perypetie te są bowiem na tyle zawiłe i obszerne, że ogromnie żałuję, że do książki nie ma dołączonego drzewa genealogicznego bohaterów. Jako że nie mam pamięci do imion i nazwisk, to kilka razy udało mi się w tym wszystkim pogubić, więc musiałam czytać wcześniejsze fragmenty jeszcze raz, by wszystkie elementy weszły na swoje miejsce. Ogromnie pocieszało mnie to, że nie tylko ja miałam z tym problem – Andrzej i Bączek doskonale rozumieli moje położenie, a ja doskonale rozumiałam ich położenie. Polska policja zdecydowanie nie miała łatwego zadania, gdy zeznania składały trzy pokolenia Prusków.

A skoro już przy bohaterach jesteśmy – uwielbiam ich, poważnie. Nie często spotyka się tak barwne persony. Czy wzbudzały moją sympatię, czy może były mamusią Rafałka – każdy miał sobą coś do zaoferowania. Nie wiem, jak to możliwe, że nie odczułam, by byli oni przerysowani. Zakładam, że to sprawka narracji. Sprawiała ona, że cała historia wręcz skrzyła kolorami i właśnie w tym tkwi urok tej narracji. Mamy tutaj rodowe sekrety i kilka trupów, a jednak wszystko zdaje się być... różowe? Jeśli mogłabym pokusić się o nadinterpretację, to powiedziałabym, że książka ta jest jak jej okładka – historia poważna, ale przedstawiona w sposób znacznie mniej poważny.

Pierwszy raz spotkałam się z pozycją tego typu i całe szczęście nie ostatni – pierwszego sierpnia ma bowiem miejsce premiera drugiej części, więc już przebieram nogami z niecierpliwością!

🍃
“Nie wierzę w zbiegi okoliczności. Zbiegi okoliczności zawsze są zaplanowane.”