Prosta sprawa recenzja

Ta „Prosta Sprawa” wcale nie była aż taka prosta...

Wszystko miało pójść jak po maśle. Przyjazd do Jeleniej Góry w celu odwiedzenia przyjaciela i spłacenie dawno zaciągniętego długu. Kiedy jednak główny bohater dociera na miejsce, zastaje puste i zdemolowane mieszkanie, a po jego kumplu Prostym nie ma ani śladu. Spotyka tam natomiast dwóch umięśnionych bandytów, którzy zaczynają zadawać dziwne pytania. Robi się nieprzyjemnie, co kończy się rozlewem krwi. Właśnie w ten sposób mężczyzna wplątuje się w bardzo niebezpieczną grę, w której stawka jest znacznie wyższa, niż ktokolwiek mógłby się spodziewać. Główny bohater musi odnaleźć swojego przyjaciela, który bez wątpienia jest najważniejszym elementem całej układanki. Musi się jednak pośpieszyć, ponieważ Prostego chcą dorwać jeleniogórscy gangsterzy i czeska mafia. Dodatkowo w sprawę zostaje wmieszana również romska mafia. Wydaje się, że mężczyzna jest całkiem sam, jednak wtedy pojawia się pewna analityczka ABW. Co młoda kobieta robi w Jeleniej Górze? Czy ma to związek z ukrywającym się Prostym? Kim tak naprawdę jest ten mężczyzna i dlaczego wszyscy chcą go dorwać? I przede wszystkim, dlaczego główny bohater chce pozostać Bezimiennym?

„Prosta Sprawa” to pisana „na żywo” w czasie lockdownu i publikowana w odcinkach na profilu autora pełna zwrotów akcji powieść sensacyjna, której fabuła dzieje się w malowniczych Karkonoszach. Dosłownie pochłania człowieka w całości. Akcja goni akcje, w ruch idą pięści, nogi czy nawet głowy, krew leje się litrami, kule latają, nie brakuje trupów. Książkę czytałam z zapartym tchem i nie mogłam się od niej oderwać, dopóki jej nie skończyłam. Sam autor, jak dobrze pamiętam, przed publikacją pierwszego rozdziału napisał, że to będzie taki polski western i tak było, nasz bohater jest niczym samotny kowboj, który przyjeżdża do miasta i robi porządek. Choć mi podczas czytania na myśl raczej przychodził John McClane ze Szklanej Pułapki, który w pojedynkę potrafił pokonać kilku zbirów naraz i prawie zawsze wychodził cało z opresji. Bardzo podobało mi się również to, jak narrator (który w większości był głównym bohaterem) opisywał i dokładnie tłumaczył to, co za chwilę zamierzał zrobić i jakie będą tego konsekwencje. Taka dedukcja pozwalała jeszcze bardziej wyobrazić sobie daną scenę i jednocześnie sprawiała, że pojawiało się jeszcze więcej pytań o osobę i przeszłość naszego bohatera...

Z całego serca polecam wam tę książkę, ale ostrzegam, że możecie zarwać dla niej nockę, ale naprawdę warto.