Promyczek recenzja

Kate nazywana Promyczkiem, choć wiele w życiu przeszła, jest optymistką nie szczędzącą uśmiechu. Jest pełna życia, bystra, zabawna i szczera. Jednak Kate nigdy nie wierzyła w miłość. Ma najlepszego przyjaciela Gusa, początkującą gwiazdę rocka, z którym rozumie się bez słów. Kate nie podejrzewa, że po wyjeździe z San Diego na studia, pokocha Kellera. Oboje skrywają tajemnice i mają powody, by walczyć z uczuciem. Mimo wszystko, to nie okazuje się takie proste, a los ma dla nich inne plany.

Po przeczytaniu "Promyczka" miałam mieszane uczucia. Początek książki był bardzo obiecujący. Dosłownie nie mogłam oderwać od lektury. Wszystko było opisane w bardzo przyjemny sposób tak, że nie wiem kiedy dotarłam do połowy książki. Wtedy, według mnie, zaczęło robić nudno. Wszystko było do przewidzenia. Zawiodłam się, kiedy tajemnica Promyczka okazała się zgodna z moimi domysłami. Liczyłam na coś zaskakującego, skoro było to ukrywane przez prawie całą lekturę. Było w tej książce bardzo dużo codzienności, a brak jakiejś większej akcji. Pomijając to, główna bohaterka miała wielkie serce. Według mnie, trochę tego brakuje w literaturze, od kiedy zrobiła się moda na aroganckie bad girl łamiące wszelkie zasady. Kate była zaskakująco dobra, wesoła, wyzbyta egoizmu. Myślę, że może być ona wzorem dla dzisiejszych nastolatek mimo że chwilami irytowała. To świetny obraz bohaterki, która choć wiele przeszła, wciąż jest pozytywna i optymistyczna. Po nudnym środku lektury przyszło zakończenie i to ono zrobiło na mnie największe wrażenie. Szczerze mówiąc, byłam nastawiona na coś innego. Nie chcę zdradzać zbyt dużo, ale koniec tej historii był wzruszający, chociaż rzadko płaczę podczas czytania, to ta powieść na mnie to wymusiła. Myślę, że trudno powstrzymać łzy. Po poznaniu zakończenia, miałam okropną pustkę w sercu i nie wiedziałam co ze sobą zrobić.
Chociaż środek książki mnie nudził i myślę, że można było skrócić tę historię, to polecam, bo porusza nawet twardych ludzi oraz można z niej wyciągnąć życiową lekcje.