Mechaniczny Anioł recenzja

Mechaniczny Anioł to pierwszy tom trylogii Diabelskie maszyny autorstwa Cassandry Clare będący jednocześnie prequelem trylogii Dary Anioła (która finalnie okazała się mieć sześć tomów, ale tym tematem zajmę się w innej recenzji ;) Pierwsze wydanie na polskim rynku czytelniczym ukazało się w 2010 roku nakładem wydawnictwa MAG w przekładzie Anny Reszki, pod redakcją Urszuli Okrzei.

Główną bohaterką książki jest Tessa Gray, która do złudzenia przypomina Clary Fairchild z Darów Anioła — poznaje nowy świat, w który na początku nie chce uwierzyć, jednak szybko zmienia zdanie; odkrywa w sobie ponadludzką zdolność do walki, której nie ma powodu posiadać; wreszcie zwraca na siebie uwagę lokalnego bad boya.

Cassandra Clare idealnie oddała klimat późnych lat wieku XIX w swojej publikacji. Bohaterowie zwracają się do siebie z charakterystycznymi dla dawnych czasów honorami, stosują się (z różnego stopnia zaangażowaniem) do zasad dawnego wychowania i etykiety, noszą odpowiednie stroje. Autorka przywołała również wiele sytuacji, w których kobiety były dyskryminowane, uprzedmiatawiane i przyrównywane do pewnych przekonań, stereotypów. Z tego względu książkę odkładałam wiele razy, nim ukończyłam lekturę.

Plusem Mechanicznego Anioła są realistyczne opisy miejsc, ludzi i przedmiotów, które czytelnik od razu sobie wyobraża. Opisy akcji są ciekawe i dynamiczne, nie sposób się przy nich nudzić. Kreowanie magicznego świata Nocnych Łowców Cassandra Clare opanowała do perfekcji.

Pomimo uporczywego wrażenia kalki z Darów Anioła przez pierwszą połowę lektury warto się „przemęczyć”, ponieważ potem intrygi i tajemnice wciągają bez pamięci, a akcja nabiera tempa. Przed czytelnikiem odkrywane są kolejne karty, choć da się odczuć wrażenie, że narrator cały czas gra mu na nosie. Finał pierwszego tomu trylogii Diabelskie Maszyny to prawdziwy game changer. Powoduje nieodpartą chęć natychmiastowego sięgnięcia po kontynuację.

Podsumowując — kreacja świata zdecydowanie na plus, choć wierne odtworzenie pewnych stereotypów może irytować, jednak nadaje historii realności. Dawkując sobie kolejne rozdziały można dobrze bawić się podczas lektury.