Mafia nie daje czasu recenzja

Wspomnienia długoletniego mafiosa, który na początku lat 90. zdecydował się na współpracę z organami ścigania i w czasie pisania tej książki był jednym z najważniejszych świadków koronnych. Ponieważ przez długie lata blisko współpracował z osławionym bossem Toto Riina, jego zeznania odegrały kluczową rolę w walce z mafią.

Instytucja świadka koronnego wciąż jest wątpliwa moralnie, na przykład autor wspomnień pisze, że zabił 22 osoby, niektóre udusił, niemniej wśród jego ofiar byli tylko mafiosi, ale nie funkcjonariusze państwowi czy zwykli ludzie. Sugeruje niejasno, że tylko dlatego dostał status świadka koronnego. Czyżby wynikało z tego, że mafiosi to gorsi ludzie...

W sumie gość ma masę krwi na rękach, poza tym licho wie kiedy mówi prawdę, a kiedy konfabuluje, nie jest to w każdym razie człowiek godny zaufania. Także dlatego, że: „wszyscy mafiosi ledwo pokończyli podstawówki; to niedouczeni malarze, złote rączki i złodzieje. Wszyscy wywodzimy się z nizin.”

Opisuje Vinci mafię jako połączenie zakonu i armii, z ważną ceremonią inicjacji, z żelaznymi zasadami i bezwzględną regułą wierności i milczenia; z hierarchiczną strukturą, i obowiązkiem wykonania każdego rozkazu bossa: „jako żołnierz mafii musiałem być zawsze w stanie gotowości, nasza służba trwała całą dobę, także w święta.” W tych opowieściach czuje się ton tęsknoty za ową doskonałą strukturą, którą zresztą zniszczył Riina, przemocą i krwią zdobywający absolutną władzę w cosa nostrze.

W sumie życie bohatera do czasu współpracy z organami ścigania to była aktywność przestępcza pomiędzy nader licznymi odsiadkami. Zaś porzucenie mafii nie było łatwe, bo: „Odejście z mafii wywołuje syndrom osierocenia, bo przecież mafia stała się całym twym światem, niezbędnym do życia jak powietrze. W głębi duszy czujesz się mafiosem po wsze czasy, jeżeli żyjesz na Sycylii”

Książka nie jest łatwą lekturą: pełna nazwisk i spraw, które polskiemu czytelnikowi nic nie mówią. Jakieś zatargi między mafiosami, zamachy, morderstwa, a wszystko to podane nader chaotycznie. Przydałby się krótki przewodnik o strukturze mafii. Z drugiej strony książka nieźle pokazuje atmosferę panującą na Sycylii, gdzie w latach 60. każdy młody człowiek marzył o zostaniu mafiosem. Bo członkowie mafii budzili szacunek, byli ludźmi honoru, byli wzorem. A potem już nie było odwrotu...