Drżenie recenzja

Grace to zwykła i spokojna dziewczyna. Żyje w zgodzie w kochającym rodzicami i dwiema najlepszymi przyjaciółkami. Wszystko byłoby w porządku, jeśli dziewczyna nie odczuwała dziwnego pociągu do wilków. Zwłaszcza do tego o złotych oczach. Kiedy przerażona wielkim polowaniem na te piękne zwierzęta odkrywa, że zraniony chłopak leży u jej drzwi, nie wie co ma robić. Zwłaszcza, kiedy Sam, chłopak-wilk okazuje się być JEJ wilkiem. Do tego dochodzi kilka ważnych spraw: Sam nie może spędzać za dużo czasu na dworze a myśliwi polują na niego i jego watahę. Dla dziewczyny najgorsze jest to, że jej ukochany może więcej nie odzyskać ludzkiej postaci. Czy znajdą lek na tę chorobę?

Drżenie to pierwsza część trylogii. Czytałam ją już kilka razy i to właśnie ona, jako jedna z pierwszych zapełniała moją małą, domową biblioteczkę. Za każdym razem, kiedy wracam do niej jestem tak samo nią oczarowana jak za pierwszym razem. Ciągle, mimo już kilku lat, ją pamiętam i nic nie jest w stanie zatrzeć całej fabuły, w mojej głowie. Cała trylogia o wilkach, bo to nie są właściwe typowe wilkołaki jest dość zaskakująco i wyrywającą się z ram przyjętych norm książek urban fantasy.

Można, by dodać, że pani Maggie Stiefvater należy do grona moich, zaznaczę, że nielicznego, grona ulubionych autorów. Naprawdę, jeśli ktoś myśli, że łatwo się tam dostać to jednak są w błędzie. Nie należy mieć dobrej jednej czy dwóch książek, ale całą trylogię, bądź serię. Przypomnę jeszcze raz, że miło wracać do tej książki, ponieważ niesie ze sobą wspaniałą historię miłosną i wiele wspomnień, które były dla mnie ważne. Nawiasem mówiąc od tego zaczęła się moja mini obsesja na punkcie wilków.

Grace jest zwyczajną dziewczyną, niczym się nie wyróżnia. Jest trochę nad wiek poważna, i tyle. Jednak jej sam sposób bycia mnie zachwyca, albo przynajmniej się odznacza. Ma ona bowiem dobre serce, nigdy nie osądza i dla tych, których kocha jest w stanie zrobić wszystko - nawet zabić. Sam jest, jak już wcześniej wydedukowaliście, wilkiem. Z jego przemianą wiąże się pewna zagadka, której Wam nie zdradzę, ale w każdym razie nie może przebywać na zimnie, żeby się nie zmienić w dość dużego i dzikiego psiaka. Ten chłopak jest wart zachodu, bo na przykład jest typowym romantykiem i marzycielem. Jednak, zakładam, że Mickiewicz nie byłby tego samego zdania, ale zostawmy pana wampira na później - dłuższa historia. Ku mojemu ubolewaniu nie posiada tatuaży, ale gra na gitarze, nie jest również bad boy'em, ale też potrafi ranić.

Akcja nie jest jakaś wygórowana, czasem wydarzenia zapierają dech w piersiach a czasem nie. Fabuła, moim zdanie, jest swego rodzaju wyjściem ze zmierzchowej ramy, tego jak ma wyglądać facet pokryty psią sierścią. Porównania do słynnej sagi pani Stephenie Mayer są zdecydowanie nie na miejscu. Właśnie takie skojarzenia odnoszące się do wielu świetnych książek, doprowadzają mnie do prawdziwej furii, ponieważ jest to literackie, przedwczesne zabójstwo.

Polecam te pozycję, zwłaszcza na zimowe wieczory. Zimowy klimat będzie w sam raz na nadchodzącą porę roku, kiedy będzie padał śnieg. Jak również świetnie nadaje się na prezent gwiazdkowy. To tak na marginesie.

Moja ocena: 5