Suka recenzja

Lubię powieści, w których znajduje się pewien przekaz, ale autor pozostawia go do własnej interpretacji. Niektórzy czytelnicy widzą tylko historię w dosłownym przekazie, inni natomiast dopatrują się w niej czegoś więcej. "Suka" nie pozostawia złudzeń i śmiało mogę powiedzieć, że ta powieść ma swoje drugie dno. Mimo niewielkiej objętości powieść Pilar Quintany może niejednokrotnie zmusić czytelnika do przemyśleń, które raz na zawsze mogą zmienić sposób postrzegania pewnych kwestii.

"Suka" to teoretycznie prosta historia o kobiecie, która zmaga się z brakiem akceptacji przez siebie samą, ale również jej najbliższe otoczenie. Wszystko, bez najmniejszych wyjątków zaczyna postrzegać przez pryzmat bezpłodności i oczywiście pies, który trafia pod jej opiekę, nie mógłby być wyjątkiem.

Jak się okazuje po przeczytaniu książki, tytuł nie dotyczy tylko płci psa, ale również jego charakteru, który niejednokrotnie okazywał się zdradziecki i ranił Damaris. Nie dało się również ukryć, że główna bohaterka miała zamiar znaleźć zastępstwo za dziecko, którego w jej życiu niezmiennie brakowało. Wybór padł na psa, który w żadnym wypadku nie był po prostu w stanie spełnić wszelkich wymagań Damaris.

"Suka" to otwarta gra psychologiczna, pełna wielu pułapek. Jest to zdecydowanie powieść specyficzna, która może nie przypaść do gustu wielu czytelnikom. Natomiast Pilar Quintana snuje opowieść do bólu zgodną z rzeczywistością, czego nikt nie będzie w stanie podważyć. Tytułową sukę można porównywać również do życia, które czasami jest słodkie, a innym razem brutalne i bezlitosne. W życiu Damaris nic nie układało się po jej myśli, aż w końcu sama siebie zmusiła do podjęcia dość drastycznych kroków.

Ta książka to po prostu ziejąca pustka, którą nic nie będzie w stanie zapełnić. Można szybko o niej zapomnieć, ale jeszcze szybciej do niej wrócić, ponieważ nikt nie okaże tak trafnie metafory życia jak Pilar Quintana w "Suce".

Egzemplarz książki otrzymałam z Klubu Recenzenta z portalu Nakanapie.pl, za co serdecznie dziękuję.