Pan Zło recenzja

Każdy z nas ma swoją ciemniejszą i jaśniejszą stronę. Jedna z nich ujawnia się częściej, druga mniej — jednak nie zmienia to faktu, że obie współistnieją ze sobą, a co ważniejsze są częścią każdego człowieka. Nikt nie jest idealny, do szpiku kości zły czy też najlepszy — każdy ma swoje lepsze i słabsze strony, które niejednokrotnie ścierają się ze sobą. Czy kiedykolwiek miałeś sytuację, że nie mogłeś spać, ponieważ toczyłeś walkę ze swoimi myślami? Która część Ciebie — Pan Zło, czy też Światło najczęściej bierze górę nad rozsądkiem?

"Pan Zło" jest powieścią specyficzną, która nie każdemu może się spodobać. Sięgając po tę książkę, warto nastawić się na pewnego rodzaju monolog wewnętrzny, jednakże nie jest on na tyle zwyczajny, ani przewidywalny, by zniechęcić bądź znudzić czytelnika. Jest to książka bardzo osobliwa, która może spowodować, że można odnaleźć, bądź też zagubić własnego siebie wśród problemów i sytuacji, które są prezentowane przez Pana Zło. Może być to lektura z lekka przytłaczająca, ale szybka w odbiorze, w związku z czym nie powinna sprawić nikomu żadnej trudności.

Autorowi warto pogratulować umiejętności przyswajania słowa, a przede wszystkim przekazywania go do odbioru innym. Michał Długa przedstawił w sposób wspaniały kwestię przemiany wewnętrznej bohatera — co bardzo często przez niektórych pisarzy jest wykonywane w sposób bardzo nieudolny. W książce pojawiło się wiele wzmianek o kwestiach ważnych nie tylko dla dobra duszy i rozumu człowieka, ale również Ziemi, ekologii i wszelkich mankamentów i problemów, z którymi na aktualną chwilę walczymy.

Tomek, który jest głównym bohaterem powieści "Pan Zło" jest każdym z nas. Ma swoje wady, zalety, brak wiary w siebie, naturę introwertyka — myślę, że bez problemu czytając książkę, każdy z nas znajdzie w Tomaszu, choć cząstkę swojego ja. Książka może nie będzie moim tegorocznym ulubieńcem, ale uważam, że jest godna uwagi — nawet tylko ze względu na tematykę, którą autor powieści porusza. A jaka jest twoja opinia?