Ściana sekretów. Wiem, kto go zabił recenzja

Na terenie elitarnej szkoły dla rozpuszczonych smarkul dochodzi do zabójstwa. Zostaje zamordowany nastolatek, który uczęszczał do pobliskiej szkoły dla chłopców. Ofiara była lubiana, popularna, zaś brak jakiegokolwiek motywu i podejrzanych uniemożliwiają rozwiązanie zagadki. Po roku sprawa ponownie wraca, kiedy to "na ścianie sekretów" zostaje wywieszona wiadomość, która wywróci życie nie tylko zabójcy.

Muszę przyznać, że Tana French wyraźnie zrobiła postępy. Już nie tworzy zdań dłuższych od górskiego szlaku, już nie serwuje nam chamstwa czołowego bohatera jako głównej pożywki. Niestety "Ściana sekretów" mnie nie zachwyciła. Owszem pomysł dobry, ale sprawca przewidywalny do bólu.

Wkurzały mnie te rozpuszczone, nadęte smarkule, które uważały się za inteligentne i cool pod każdym względem. W rzeczywistości odmóżdżone małe siusiumajtki, co to nie potrafią sklecić porządnego słowa bez ich "hello", albo "totalnie". Pff! Też coś! Mistrzostwo wpieniania mnie French osiągnęła do perfekcji.

Detektyw Moran bez kręgosłupa, mięczak, którego życiowym celem jest lizanie tyłka, osobie wyżej od niego postawionej w tej hierarchii zawodowej. I chociaż jego partnerka Conway również mnie wkurzała z tym swoim wiecznie nabzdyczonym ryjem, to w większości poglądów się z nią zgadzałam i potrafiłam zrozumieć jej "wewnętrznego indora".

Było jednak coś w tej historii urzekającego, co nie potrafię wyjaśnić. Historia prosta, tak jak pisałam w niczym nie zaskakująca. A jednak jest coś, co mną wstrząsnęło.

"Wszystko, co zechcesz. Jeżeli chcesz krwi, rozpruję sobie ciało."