Kat miłości recenzja

Wybitny amerykański psychoterapeuta napisał książkę, w której omawia wybrane terapie swoich pacjentów. Można tę książkę traktować jako zbiór ciekawych przypadków, ale jest czymś więcej. To traktat o naturze ludzkiej pełen głębokich, filozoficznych rozważań. A pisze to nie uczony napakowany wiedzą książkową, ale lekarz mający do czynienia na co dzień z całym spektrum ludzkich zachowań, z przypadkami ekstremalnymi i trudnymi, człowiek, który zdobył dogłębną praktyczną wiedzę o naturze człowieka

Zaczyna autor od tego, że wyróżnia cztery podstawowe problemy stojące przed pacjentami, którzy przychodzą na psychoterapię. Są to: „nieuchronność śmierci, dotycząca nas samych i tych, których kochamy, wolność kształtowania swego życia wedle własnej woli, nasza ostateczna egzystencjalna osobność i, w końcu, brak narzucającego się oczywistego sensu życia.”

Ciekawy w tej liście jest problem wolności kształtowania własnego życia, wiążący się z odpowiedzialnością. Wiele osób, pisze autor, ucieka od odpowiedzialności, nie jest w stanie przeprowadzić koniecznych zmian w swoim życiu. Autor omawia przypadki i techniki terapeutyczne związane z tym problemem.

Bardzo ciekawie pisze o tym dlaczego nie możemy w pełni poznać drugiej osoby: bo po pierwsze myślimy obrazami, a komunikujemy się słowami, po drugie informacje o sobie ujawniamy selektywnie, po trzecie wreszcie każda osoba „jest odrębnym, przebogatym i niezwykle złożonym światem.”

Prawie każda opowieść o pacjencie jest ciekawa i pouczająca, niektóre wzruszają. Pokrótce omówię te, które wywarły na mnie największe wrażenie.

Przejmująca jest relacja z terapii kobiety, która nie może się otrząsnąć z żałoby po utracie córki, mimo że dziecko zmarło już 4 lata temu. Przy okazji pracy z nią pisze Yalom ważne słowa: „uświadomiła mi prawdę, którą miałem wykorzystać w całej swojej przyszłej pracy z pacjentami pogrążonymi w żałobie. Zrozumiałem, że aby móc się nauczyć żyć z umarłymi, trzeba najpierw nauczyć się żyć z żywymi.”

Omawia autor przypadek starej kobiety, która od wielu lat tkwi w pułapce obsesyjnej miłości, miłość ta przynosi tylko złe rzeczy, ale nie potrafi się od niej uwolnić. Bardzo ciekawie pisze Yalom o pracy nad uwolnieniem się od tego destrukcyjnego uczucia.

Bliski jest mi bohater historii „Trzy nieotwarte listy”.

Przejmujące w dobrej psychoterapii jest to, że terapeuta uczy się wraz z pacjentem, że błądzi, że czasami przy okazji terapii prowadzi autoterapię. Yalom otwarcie pisze o swoich wątpliwościach i błędach, to nadaje książce wielką wiarygodność.

To ważna, mądra i inspirująca książka, z pewnością warto do niej wracać.