Zaufać przeznaczeniu recenzja

Za każdym razem kiedy widziałam okładkę tej książki, miałam przed oczami Blair Waldorf czy raczej aktorki, grającej ją w Plotkarze. Być może to tylko moje skojarzenie, ale przez to ciągle gdzieś tam ta książka do mnie wracała, kusiła mnie. Kiedy pojawiła się okazja zgłoszenia do jej recenzji, zgłosiłam się. Nie otrzymałam wprawdzie odpowiedzi, ale niedługo później, niespodziewanie dotarła do mnie książka.
Trzeba przyznać, że WasPos umie w wydawanie książek. Tematyczne ozdobniki, w tym przypadku grafiki koni przy każdym rozdziale i co jakiś czas podkowy rozdzielające czas i zdarzenia. I może nie jest to w książce koniecznie potrzebne, ale jednak jest całkiem przyjemne w jej odbiorze.
Narracja prowadzona jest naprzemiennie z perspektywy Katie oraz Jamesa.
Życie Katie nie jest usłane różami. Wprost przeciwnie, z tych róż zostały tylko kolce, które wbijają się w ciało i coraz bardziej ranią, wżynają się coraz głębiej w skórę, tną coraz mocniej.
Kobieta mieszka razem z kilkuletnią córeczką i potworem zwanym również jej mężem. Małżeństwo destrukcyjne, mąż, który powinien kochać, opiekować się i wspierać, a jedynie niszczy. Fizycznie i psychicznie.
Miarka przebiera się, kiedy mężczyzna grozi ich córce. Bodziec, który ostatecznie sprawia, że Katie pakuje siebie i małą i ucieka. Taksówkami, autobusami, aż w końcu kupionym gdzieś po drodze używanym, starym samochodem. Gdzieś w środku obranej drogi, samochód wydaje swe ostatnie tchnienie. No może nie ostatnie, jednak naprawa jest konieczna. W ten sposób, Katie i Emma trafiają do małej miejscowości- Crenshaw Country i dalej- na rancho Rustlerów, gdzie kobieta zatrudnia się jako pomoc domowa, gosposia w domu Jamesa, mieszkającego z ojcem i dwoma synami.
James wydaje się oschły i hmm, czasem trudny w obyciu.
Czy pomiędzy tą dwójką, kobietą po naprawdę ciężkich przejściach i mężczyzną, który dźwiga na barkach utrzymanie i dobre funkcjonowanie rancha, wychowaniem synów, może coś zaistnieć? Czy jest na to odpowiedni czas? Czy to przeznaczenie postawiło ich sobie na drodze?

Nic nie dzieje się zbyt szybko, co bardzo mi się podobało. Momentami jest zabawnie, znajdziemy tu również nieco dramatu, który sprawił, że sama aż wstrzymywałam oddech. Momentami rozczulająca po całości!
A Katie i James? Ajj, naprawdę, tak bardzo im kibicowałam!

"Zaufać przeznaczeniu" bardzo pozytywnie mnie zaskoczyło! :)
Chciałam ją czytać, chciałam czytać, nie przerywając, aż do końca. Do ostatniej kartki, ostatniego zdania, ostatniego słowa, ostatniej litery, ostatniej kropki. I tak naprawdę, potem nadal chciałam ją czytać, ale historia wybrzmiała.