Smugi recenzja

Inspirowana prawdziwymi wydarzeniami mroczna opowieść o zbrodni bez kary.

W maleńkiej miejscowości na Podlasiu za sprawą zagadkowego samobójstwa odżywają wspomnienia o makabrycznym morderstwie dwojga dzieci, do którego doszło trzydzieści lat wcześniej. Śledczy są przekonani, że odpowiedzi na pytania dotyczące współczesnych wydarzeń należy szukać w przeszłości, szczególnie zaś interesują ich wspomnienia Janki Szawłowskiej, która w dzieciństwie przyjaźniła się z ofiarami. Szawła musi się zmierzyć z własnymi traumami i stawić czoła brutalnej prawdzie. Jej odkrycia w rodzinnej wsi okażą się niewyobrażalnym koszmarem.

Historia od pierwszych stron wciąga atmosferą tajemnicy, osadzoną w dusznym klimacie małej, podlaskiej wsi, gdzie przeszłość nie daje o sobie zapomnieć.

To coś więcej niż tylko opowieść o zbrodni. Historia Janki Szawłowskiej, zmuszonej do konfrontacji z traumatycznymi wspomnieniami i tragedią sprzed lat, to niezwykle f a s c y n u j ą c a analiza ludzkiej psychiki. Autorka umiejętnie ukazuje mentalność małej wsi, splatając ze sobą lojalność, strach i chęć wyparcia niewygodnej prawdy. Sugestywnie oddana lokalna gwara i realistyczne dialogi dodają historii unikatowego klimatu.

Styl autorki wyróżnia się płynnością i precyzją. Dynamika narracji oraz nieoczywiste zwroty akcji sprawiają, że czytelnik nie może oderwać się od lektury, za każdym razem zaskakiwany nowymi rewelacjami. Szczególnym atutem powieści jest jej e m o c j o n a l n e nasycenie – od lęku i niepokoju, po desperację i nadzieję. Jednak choć książka dotyka trudnych tematów, takich jak śmierć dzieci, traumy czy społeczne wykluczenie, nie popada w moralizatorstwo. Zamiast tego, autorka zostawia czytelnikowi przestrzeń do własnych przemyśleń.

Ta powieść to doskonały wybór dla miłośników n i e b a n a l n y c h kryminałów, którzy cenią sobie głęboką warstwę psychologiczną i subtelne gry narracyjne. To książka, która pozostaje z czytelnikiem na długo po przeczytaniu – intensywna, przejmująca i po mistrzowsku napisana.