Królestwo popiołów. Część 2 recenzja

 " - Twój strach oznacza, że masz coś, o co warto walczyć. Coś, na czym zależy ci tak bardzo, że przegrana to najgorsza rzecz, jaką możesz sobie wyobrazić. Mamy coś, czego warto bronić, i dlatego właśnie umiemy pokonać nasz lęk. Potrafimy stawić im czoła i będziemy walczyć do samego końca. Dla naszych przyjaciół, dla naszych rodzin, dla tych, których kochamy. Dla tych, których kochamy, potrafimy się wznieść ponad strach. Pamiętaj o tym, że my mamy o co walczyć i że to zawsze zwycięży."

 "Królestwo Popiołów" to ostatnia część serii Szklany tron autorstwa Sarah J. Maas. Finał, ostateczne starcie, rozstrzygnięcie wojny. Ta książka jest bardzo emocjonująca, bo ostatecznie decyduje o losach naszych bohaterów. Zawsze pisałam o intrygach Aelin, jak wiemy jeśli o to chodzi, to jest ona niesamowita. Ale tutaj oklaski należą się również Rowanowi oraz Dorianowi, którzy mile nas zaskakują.
  Nie mogłam się oderwać od czytania. Nie było nawet na to odpowiedniego momentu, ponieważ cały czas coś się działo, a zwłaszcza pod koniec. Mamy tu wiele perspektyw: Aelin, Rowan, Aedion, Nesryn, Chaol, Dorian, Manon, Elide, Lorcan, Yrene. Już samo to sugeruje, że nikt nie próżnuje. Przez połowę książki, a nawet więcej każdy jest bliski śmierci. Musiałam wiedzieć czy każdy bohater otrzyma chociaż coś zbliżonego do happy endu. Nie chcę spoilerować, ale niestety nie każdy go otrzyma.
 Ciężko jest mi się rozstać z tak cudownymi bohaterami. Naprawdę się z nimi zżyłam. Na szczęście słyszałam coś o noweli i mam nadzieję, że okaże się to prawdą. 
 Maas bardzo dobrze opisała cały przebieg wojny, bitwy. Pokazała zarówno strach, jak i wielką odwagę walczących. Uświadomiła nas, że nie zawsze wszystko idzie według planu. A nawet jeśli idzie to nie ma podczas wojny takiego planu, który nie skazałby na śmierć mnóstwa osób. Przedstawia wojnę jako brutalną rzeź, która pozbawia ludzi jakichkolwiek nadziei.
 Nie jest to dla mnie najlepsza część z całej serii, ale jest świetna. Wskazują na to wszystkie emocje, które mi towarzyszyły i jeszcze nie opadły. Był płacz, strach, nadzieja, smutek, zdziwienie, była radość, satysfakcja (niekoniecznie w tej kolejności).
 


Ocena:11/10