Pozdrowienia z Wrocławia recenzja

"Pozdrowienia z Wrocławia" to już trzeci tom serii "Dwa Miasta" przedstawiająca losy rodziny Szubów. Z podekscytowaniem wyczekiwałam książki, ponieważ wspomniana rodzina skradła moje serce. Rzadko która seria książek obyczajowych, których akcja dzieje się w czasach wojennych lub trochę późniejszych, zwraca na siebie moją uwagę i kradnie ją na godziny bezustannego czytania. Tak jest w przypadku książek Moniki Kowalskiej.

Akcja dzieje się w latach 60. aż do prawie 80. Adela, Józka i Nela całkowicie osiadły we Wrocławiu, a Lwów stał się dla nich majakiem sennym. Oczywiście powracają momentami do miejsca, które kochały, znały i zostało one odebrane w okrutny sposób. Przez wojnę. Dzieci Adeli rosną, a ona sama chce zawalczyć o siebie. Józia po odważnym kroku swojej ukochanej przyjaciółki Ingi postanawia także zawalczyć o swoje marzenia. Najmłodsza z sióstr, Petronela, nadal walczy ze swoim prześladowcą, a także wspina się po szczeblach kariery.

Trzy siostry i jakże odmienne charaktery. A jednak pod względem ogniska domowego są takie same. Kochają, chcą być kochane, pomagają sobie nawzajem i walczą o lepsze jutro. Przeżywają wzloty i upadki, ale dzięki potyczkom życiowym nabierają doświadczenia i hartu ducha. Jak to w życiu bywa, nie wszystko idzie im po myśli. Próbują żyć spokojnie, godnie i przede wszystkim zapewnić młodszemu pokoleniu bezpieczny i ciepły dom.

Fakt, że Autorka wplata autentyczne zdarzenia w powieść sprawia, iż książka jest tym bardziej interesująca, wciąga w wir wydarzeń swoim realizmem i zastanawiamy się, co wydarzyło się naprawdę, a co jest fikcją literacką. Ta historia tętni po prostu życiem, takim najzwyczajnym, którego doświadczyć mogli nasi przodkowie, czy my w czasach teraźniejszych. Mimo, że żyje się łatwiej niż kilkadziesiąt lat temu, to czy relacje międzyludzkie bardzo się różnią? Ludzie się zdradzają, rozwodzą, ukradkiem podkochują, mieszają z własnymi uczuciami, bądź kochają szalenie. W tej kwestii nic się nie zmienia i te same relacje są w "Pozdrowieniach z Wrocławia". Samo życie.

Pióro Moniki Kowalskiej jest bardzo przyjemne, oddaje ducha lat 60. i 70., gdzie ciężko było zdobywać towary potrzebne do normalnego życia, a kartki na jedzenie czy inne produkty wracają do łask. Wplecione zostały także wątki prześladowań narodowości żydowskiej, powrotu ludzi innej narodowości do swoich krajów przez korzystne zmiany ustrojów w ich ojczyznach. Na tych 300 stronach dzieje się dużo, więc jeśli przysiądziecie do lektury, miejcie na uwadze, że szybko nie odejdziecie od książki. Przeczytałam ją w kilka godzin z czystą przyjemnością. Jeśli nie znacie poprzednich tomów to radzę zacząć od początku, wtedy kolejne wydarzenia będą dla Was bardziej zrozumiałe. Ja ze swojej strony polecam wszystkim, którzy lubią lektury życiowe z bohaterami z krwi i kości, którzy przeżywają dobre, jak i te złe chwile.