Poza nawiasem recenzja

Marzena Hryniszak to autorka, której znam dwie książki. "Poza nawiasem", czyli najnowszą oraz "Nie twój interes". Ta pierwsza była naprawdę świetna, a tym bardziej, że był to debiut autorki. Zdecydowanie też było o niej zbyt cicho i warto było ją polecać i mieć frajdę z tego, że ktoś z mojego polecenia po nią sięgnął. Później zobaczyłam w zapowiedziach "Fikcyjny ja" i jeszcze jej nie czytałam, ale zapowiada się świetnie, a w między czasie miałam przyjemność przed premierą zapoznać się z najnowszą powieścią autorki. Czy rozwinęła skrzydła literackie?

Poznajemy kobietę, która jest główną bohaterką tej opowieści, Żanetę. Nie jest jej łatwo, jest alkoholiczką, jest bezdomna i generalnie wszystko zaczyna wyglądać tak źle, że jedyne o czym marzy, to być niewidzialna i zapomnieć o wszystkim. Takie smutki najłatwiej utopić w wódce i przez jakiś czas nie wiedzieć co się wokół człowieka dzieje. Tylko co w momencie chociażby chwilowej trzeźwości? Dni przemijają, w pewnym momencie jednak kobiecie wydaje się, że dzień wcześniej widziała, jak mężczyzna wyrzuca do rzeki jakiś ciężki wór. Tylko czy to jej się nie śniło, albo nie było pijacką halucynacją? W pewnym momencie musi się zmusić do tego, żeby stanąć z przeszłością i światem twarzą w twarz i spróbować zawalczyć, ale przede wszystkim znaleźć odpowiedzi na pytania, które ją dręczą czyli chociażby to, czemu ucieka. W tym wszystkim jej przyjacielem zostaje kundelek...

Uwielbiam opowieści, w których pojawiają się zwierzęta i to jak potrafią z ludzi wyciągnąć to, co najlepsze, pomóc w odnalezieniu siebie, w terapii, bo po prostu są i czują emocje człowieka, których nie musi nawet wyrażać słowami. Nie będę ukrywać, że to właśnie ta postać rozczula tutaj najbardziej, a dlaczego, to już nie będę spojlerować, ale uprzedzam, że może poruszyć wiele czułych strun.

W tym całym chaosie, bezdomności, alkoholu, odbijaniu się co dzień od rzeczywistości majaczy postać Żanety. Majaczy, bo ciężko to nazwać życiem czy po prostu byciem. Ale każdy zasługuje na drugą szansę, tylko nie każdy chce po nią sięgnąć i z niej skorzystać. Czy główna bohaterka tak zrobiła i jej historia kończy się happy endem? To musicie już sprawdzić sami.

Przede wszystkim jest to obyczajówka i to w stu procentach. Nie ma tutaj odskoków do innych gatunków. Śledzimy losy kobiety, której życie się posypało do tego stopnia, że nie ma dachu nad głową, a w zasadzie nawet sama nie wie, co się dzieje w rzeczywistości, a co jej się tylko śni. Podźwignąć się z czegoś takiego łatwo nie jest zwłaszcza, gdy pomocy na horyzoncie nie widać, a i o nią często trzeba umieć poprosić, co łatwe nie jest.

To nie jest łatwa i lekka książka. Według mnie jest wręcz przytłaczająca, ale warta przeczytania i uświadomienia być może także samemu sobie, że czasami trzeba bardzo niewiele, żeby wszystko się posypało, a bardzo wiele żeby w ogóle spróbować zawalczyć o drugą szansę i przeciwstawić się temu, co często mamy tak zwyczajnie tylko w głowie, a to najtrudniejszy przeciwnik.

Polecam ogromnie, objęłam ją patronatem, ponieważ uważam, że to bardzo wartościowa książka.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Zysk i S-ka.