Powrót recenzja




Czternaście opowiadań, gdzie filozoficzne monologi mieszają się z grozą a absurd z szarością codzienności. Horror u Guni to gatunek obszerny i barwny - na ile barwne są przejaskrawione kolory, gdy widzimy je przez brudne szkło. Światy kreowane przez niego wzbudzają niepokój. Czasami odpycha, innym razem przyciąga obietnicą przygody, a czytelnik daje się temu miotać, niczym bezwładna lalka. Jest w tym strach, marazm czy chęć buntu. Każde opowiadanie jest inne, choć wszystkie jednocześnie są do siebie podobne. Balansują na granicy rzeczywistości i przywodzą na myśl coś znajomego, ale w zupełnie innym wydaniu.

Słyszałam już opinie, że Wojciech Gunia jest królem polskiego weird fiction i choć nie do końca z tak ważnym tytułem się zgadzam, to jednocześnie jestem pod ogromnym wrażeniem. Czytając kolejne historie czułam, jakby Autor siłą wyrwał mnie z rzeczywistości i wrzucił w światy, które stworzył. Często uderzał w filozoficzne tony i choć mogło to zmęczyć, to wiem, że moje oczy jedynie lśniły.
Gunia posługuje się ciężkim stylem, którego czytanie przywodzi na myśl tonięcie w smole, ale przy założeniu, że tonięcie to dostarcza ogromu przyjemności. Może przynieść nasz koniec, ale koniec wprost z naszych marzeń. Ostatnie historie podobały mi się znacznie mniej niż te z początku i przyznam, że nad kilkoma opowiadaniami zasnęłam, ale nie powiedziałabym, że odpowiedzialna była za to nuda. W stylu Autora jest po prostu coś mocno odprężającego. Kreuje światy z wyjątkową dokładnością, więc po zatopieniu w lekturze, miałam wrażenie, że śnię.

Wojciech Gunia to człowiek, którego warto znać. Wytrąca czytelnika z równowagi, wyciąga go ze strefy komfortu i wrzuca w powoli budowane napięcie. Napięcie to oblepia i wchodzi tak głęboko pod skórę, że trudno jest się go pozbyć. Opowiadania zapadają w pamięć i dostarczają ogromu pozytywnych wrażeń. Ja jestem zachwycona i pragnę następnym razem sięgnąć po jakąś powieść Autora, by nie musieć przeskakiwać z miejsca na miejsca, gdy w każdym jest mi tak dobrze.