Czarny Dom recenzja

„Czujesz właśnie Czarny Dom, tyle że to nie dom, nie naprawdę. To kanał, wydrążony przez robaka w jabłku egzystencji, prowadzący aż do krainy palenisk. To drzwi. Może do dzisiaj były jedynie uchylone, zanim Beezer i jego kumple tam trafili, ale teraz są szeroko otwarte i wieje z nich piekielny przeciąg. Trzeba wyciągnąć stamtąd Tylera… tak… ale trzeba też zatrzasnąć te drzwi. Zanim wylezą przez nie Bóg wie jakie warczące stwory.”

Długo zastanawiałam się na rozpoczęciem tej lektury. Druga część niezrozumiałego przeze mnie „Talizmanu”, a przy tym okrutne zbrodnie i morderca dosłownie nie z tego świata. Jednak się skusiłam. Nazwisko Kinga działa na mnie jak magnes.  

W małym miasteczku dochodzi do eskalacji potwornych zbrodni na dzieciach. Nic nie wiadomo o mordercy-kanibalu. Nazwali go Rybakiem i jest duże prawdopodobieństwo, że naśladuje innego seryjnego zabójcę z Nowego Jorku. Okrutne listy wysłane do rodzin ofiar, tylko potwierdzają te przypuszczenie. Wszystko się zmienia, gdy dochodzi do zaginięcia małego Tylera. Tropy świadczą, że ma z tym coś wspólnego istota pozaziemska. Znakomity policjant z Los Angeles - Jack Sawyer - za namową swojego przyjaciela postanawia pomóc w śledztwu. Tylko on może uratować chłopca i powstrzymać dalsze zbrodnie. Aby to zrobić, będzie musiał wrócić do przeszłości i okresu, kiedy jeszcze jako chłopiec podróżował po Terytoriach. 

Długo ślęczałam nad tą książką, bo jak już pisałam nie jest mi łatwo odnaleźć się w odległym-równoległym świecie, stworzonym przez autorów. I kiedy już w ostatniej części pojawił się temat powrotu do Terytoriów, to ze strachem śledziłam dalszy przebieg wydarzeń. Pomysł na powieść jest niezwykle ciekawy i chociaż znowu mamy tutaj styczność z innym światem, to na szczęście, nie było tutaj mowy o jego dominacji. Miałam niestety wrażenie, że pominięto wiele ciekawych wątków. No i niektóre sprawy się nie wyjaśniły do końca. A czekałam na dalszy przebieg. 

Ogólnie powieść oceniam ciut wyżej od pierwszej części. Autorzy, których różna stylistyka biła po oczach. Łatwo było rozpoznać prozę Kinga, bo przy pisaninie pana Strauba zaczynałam się lekko nudzić.