Promotor recenzja

„Jest moim nauczycielem. Złowieszczą melodią, której nie mogę przestać grać.”

Chęć zemsty jest uczuciem palącym popychającym nas do ostrych działań dającym siłę. Jest napędzającym działanie motorem. To nie jest pragnienie, to nasze wyznanie. Liczymy z nim każdy krok, najmniejszy ruch. Jednak jest ono niestabilne, łatwe do zachwiana. Przecież dobro zawsze góruje nad złem.

Potrzebowałam powiewu świeżości, lekkości płynącej z tego gatunku, fabuły, która swoimi ciemnymi stronami sprawi, że nie będę w stanie odłożyć jej chociażby na moment. Powielane schematy już mnie zwyczajnie przytłaczają, nie zaszczycając mnie ciekawością i przywiązaniem do swych kart. Chcę historii innej, mrocznej, a zarazem omamiającej swoimi mackami, trzymającej w ciągłym napięciu i oczekiwaniu.

Książka, która swą oprawa zachęca, aby zagłębić się w jej środek, była dla mnie zagadką. Nie wiedziałam, na co mogę się nastawić, czego spodziewać i w jakim kierunku się ustawić. Zaczynałam wtapiać się w jej odmęty, powolnie tonąć w głębinie fabuły, aby na chwilę móc złapać oddech i ponownie zatonąć. Prowadzona jak ślepiec, mimowolnie kroczyłam narzuconym torem ani przez moment, nie chcąc się wydostać. Dałam się pochłonąć, wręcz upajając emocjami. Które trawią czytelnika szybciej niż ogień.

Strona po stronie, kartka po kartce autorka serwuje ogromny wachlarz uczuć, pokazując nie tylko te prawidłowe. Bohaterka, z jaką mamy do czynienia jest osobą młoda, wychowaną na zasadach wielkiego maestro, nieznającą prawdziwej rodzicielskiej miłości. Jest to osoba, która uczy się odczytywać dźwięki własnego serca, powoli otwierając oczy. Zaczyna się budzić z letargu, próbując przebić bańkę, w jakiej żyła. Rodzące się w niej zupełnie nowe uczucia, kierują ją swoją drogą, za którą nie do końca nadąża rozum.

Czy moglibyśmy porównać jej zachowanie do własnych doświadczeń? Z pewnością. Będąc młodymi, kiedy motyle tańczą w brzuchu, staraliśmy się iść z wiatrem, wprost w objęcia miłości. Gdyby wtedy postawiono przed nami mur, sami byśmy go zburzyli, własnym rękoma. To jest miłość, pierwsza, nowa, szalona. Nie zawsze jest ona odpowiednia, jednak toczącą się w nas walkę, wygrywa głupie serce, a nie racjonalny rozum.

Tak więc kreację głównej bohaterki uważam za udaną pokazującą nam, że nie każdą decyzja niesie za sobą odpowiednie argumenty, a błądzić jest rzeczą ludzką. Odkrywając siebie, niejednokrotnie się potkniemy, ale tylko w takich okolicznościach zbudujemy własne ja, postawimy swoje granice, wytyczymy charakter.