Ludzie, których spotykamy na wakacjach recenzja

"Ludzie, których spotykamy na wakacjach" to idealna lektura na wakacje, na letnie ciepłe wieczory, leniwe popołudnia, kiedy mamy ochotę poczytać coś lekkiego i przyjemnego. Opowiedziana przez Emily Henry historia jest nieskomplikowana i prosta: to droga kobiety i mężczyzny od przyjaźni do miłości. Od początku domyślamy się, jak to się skończy, ale autorka bardzo ciekawie poprowadziła ten wątek, gdyż nie tylko kibicujemy dwójce bohaterów, ale wraz z nimi rozprawiamy się z ich prywatnymi demonami. Chociaż słowo demony być może nie bardzo pasuje do tej optymistycznej powieści. Kolejny raz przekonujemy się, że wydarzenia z przeszłości mogą determinować nasze losy, wpływać na podejmowane decyzje. Alex i Poppy taki bagaż z przeszłości ze sobą wożą. Czy ostatecznie uda im się z nimi rozprawić, czy dojdą do porozumienia i jak to zrobią? To wszystko w powieści.

Styl autorki jest lekki i nieskomplikowany, przyjemny i optymistyczny, chce się wręcz napisać, że słoneczny. Sporo w powieści dialogów, na szczęście nie są to przydługawe monologi, ale zgrabnie poprowadzone rozmowy. Są momenty w powieści, w których się uśmiechamy, są okazje do wzruszeń, ale też do przemyśleń. Jest mała zazdrość, że Poppy ma tak interesującą pracę, dzięki której może podróżować w różne zakątki świata. Czytając powieść jest nam ciepło i miło, nawet drugoplanowa bohaterka - rywalka Poppy, jest tak miła, że nie sposób jej nie lubić. W tym miejscu ośmielę się stwierdzić, że powieść Emily Henry trzeba czytać latem, w słonecznych okolicznościach przyrody, które zdecydowanie pozytywnie wpływają na jej odbiór. Czytana zimą na pewno nie wzbudzi w nas takiego zainteresowania i emocji.

Czego mi zabrakło w powieści? Mocniejszego zaakcentowania obecności tytułowych ludzi, których spotykamy na wakacjach. Alex i Poppy zdominowali całą historię, jakby przyblokowali pozostałych. I chyba tylko rodzice Poppy dobrze poradzili sobie w tej sytuacji. Najlepszy wątek i dialog to z kolei rozmowa Poppy z dawnym kolegą ze szkoły. Myślę, że wielu z nas zobaczyło siebie w rym fragmencie - po jednej lub po drugiej stronie.

Polecam "Ludzi, których spotykamy na wakacjach" jako lekturę do przeczytania na leżaku i w towarzystwie drinku (alkoholowego lub nie) z kolorową parasolką.