Ture Sventon w Sztokholmie recenzja

Przygotowania do świąt minęły nam w klimacie książek iście świątecznych – nastrojowych, religijnych i … nie tylko. Znalazł się też czas, by poczytać książkę detektywistyczną, która również pachnie świętami – ale nie kutią, barszczem – jak to u nas zwykle bywa – ale słodkim ryżem i pieczoną szynką. Bowiem rzecz rozgrywa się w zaśnieżonym Sztokholmie. Ale od początku. To właśnie w tym mieście, przy ulicy Królowej, mieszka praktykujący prywatny detektyw Ture Sventown – najlepszy w całej Szwecji, znany z tego, że już kilka razy udało mu się złapać niebezpiecznego przestępcę – Wilhelma Łasicę. Tyle że Łasica ma wielki talent do tego, by policji wymknąć się po cichutku, cichutku, tak że w kolejnym tomie serii trzeba znów ścigać go od nowa. Oczywiście ani czytelnicy, ani Ture, nie zakładają od razu, że przestępstw dopuścił się Wiluś – dopiero potem w akcji wychodzi, że znów pojawił się groźny Łasica. Seria o Sventonie to strzał w dziesiątkę – kryminał bez przemocy i strachów. Akcje Turego śmieszą, ale też trzymają w napięciu. Rozdział kończy się w najmniej oczekiwanym momencie – i chcąc nie chcąc trzeba zaczynać kolejny, bowiem nie można wysiedzieć spokojnie z emocji. A czegóż tu nie ma: napad na sklep jubilerski, zaszyfrowany sejf, Gang Platerowy, pościgi, szantaż, rabunek, łapanki, tajemnicze zniknięcia – i cała rzesza Mikołajów włóczących się po zaśnieżonych ulicach. Jedynie brakowało mi tu psysiów, które uwielbia detektyw, i które tak licznie występowały w dwóch wcześniejszych tomach. Może Ture na święta zmienił menu? O tym książka nie donosi.

Jeśli szukajcie dobrej lektury na kilka rodzinnych wieczorów – tę polecam jak najbardziej.