Doberman recenzja

Początkowo czytając książkę, było mi żal małego Saszki, skrzywdzonego przez życie, później współczułam już jedynie osobom, które miały pecha i na niego natrafiły, aczkolwiek miałam trochę wrażenie, że częściowo los, jaki je spotkał spowodowała ich własna lekkomyślność i brak należytej ostrożności wobec przypadkowo poznanych osób. Myślę jednak, że częściowo za ich obroną może przemawiać to, iż żyły w czasach, gdzie nie mówiło się tak szeroko o tym, by nie ufać nieznajomym, być czujnym i nie zapuszczać się w „podejrzane” rejony. Z drugiej jednak strony powyższe podpowiada nam już sam zdrowy rozsądek i o ile w przypadku dzieci taka beztroska wydaje się być uzasadniona, o tyle w przypadku dorosłych jest ona zupełnie nie na miejscu.

Wróćmy jednak do Aleksandra, zwanego Saszką. Pierwszą osobą, która krzywdziła nie tylko chłopca, ale i całą jego rodzinę, był ojciec. W szkole też nie miał on lekko; trzymając się nieco na uboczu, został odrzucony przez grupę. Następnie sponiewierał go sam dyrektor. Złość, smutek, żal i poczucie niesprawiedliwości, które z czasem się w nim nagromadziły i które nie miały w żaden sposób ujścia, wkrótce przerodziły się w „czystą” nienawiść. Początkowo wyładowywał on ją poprzez akty wandalizmu oraz znęcanie się nad słabszymi kolegami. Gdy dorósł sam wandalizm już nie wystarczał. Na pozór Aleksander wydawał się być zwyczajnym chłopakiem, który nawet się zakochał i został zaakceptowany przez rodziców ukochanej. Niestety ze względu na brak dobrych wzorców jego miłość, podobnie zresztą jak i jego umysł, nie była „zdrowa”, co doprowadziło do tragedii.A był to zaledwie wierzchołek góry lodowej, po której w niedługim czasie nastąpiła prawdziwa lawina …

Lubię czytać kryminały oraz powieści detektywistyczne, dlatego też ta książka idealnie wpisuje się w „moje klimaty”. Do przeczytania zachęciła mnie już sama okładka, a później dodatkowo przeczytany fragment. Od razu wiedziałam, że to coś dla mnie. Podobał mi się też sposób, w jaki została poprowadzona narracja, to że historię opowiada osoba, która miała być kiedyś związana z zabójcą. Ponadto wplecione fragmenty pamiętnika były świetnym urozmaiceniem. Zniesmaczały mnie jedynie momenty, gdy mowa była o jedzeniu ludzkiego mięsa lub krojeniu kości piłą ręczną, ale taki już „urok” powieści z tego gatunku. Akcja jest wciągająca, dlatego powieść tę czyta się bardzo szybko. Nie nudzi, nie ma niepotrzebnych dłużyzn lub kilkustronicowych opisów.

Przerażające jest jednak to, że historia ta wydarzyła się naprawdę i taki zabójca rzeczywiście mieszkał sobie jak gdyby nigdy nic pośród zwykłych, niczego nie podejrzewających obywateli.

To była moja pierwsza pozycja Jacka Piekiełko, ale z pewnością nie ostatnia.

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.