Potem recenzja

Przepiękne są okładki książek Rosamund Lupton - nie wiem, która ładniejsza "Potem" czy "Siostra". Przyciągające wzrok połączenie kolorów - bardzo mi się podoba.

"Siostra" mnie zachwyciła, więc z przyjemnością sięgnęłam po "Potem", które podobało mi się pod katem fabuły, ale tutaj narracja w pierwszej osobie, ducha matki, była męcząca. W przypadku "Siostry" taka forma mi odpowiadała, ale w "Potem" była męcząca.

"Potem" to połączenie thrillera i powieści psychologicznej. Prócz zagadki kryminalnej znajdujemy tutaj doskonale studium bezgranicznej matczynej miłości, pełnej oddania i bezinteresowności.

Kiedy poznajemy główną bohaterkę, Grace, która jest narratorem całej powieści, w prywatnej szkole odbywają się zawody sportowe. Tego dnia jej synek, Adam, ma swoje urodziny, i biegnie z boiska do szkoły po tort urodzinowy. Chwilę później Grace słyszy alarm pożarowy i widzi dym unoszący się nad szkołą. Biegnie w stronę szkoły, w której jest Adam oraz jej starsza córka, Jenny. Widzi Adama przed szkołą, ale Jenny nigdzie nie ma - wbiega więc bez wahania do płonącej szkoły.

Znajduje Jenny i ruszają w stronę wyjścia....Kiedy odzyskuje świadomość znajduje się w szpitalu i ... stoi obok swojego ciała. Dalej spotyka swoją córkę, a raczej jej duszę, bo Jenny ciężko poparzona znajduje się na innym oddziale. W szpitalu zjawia się jej mąż, jego siostra Sara - policjantka oraz matka, która opiekuje się Adamem. Okazuje się, że szkoła została podpalona celowo, a sprawa powiązana jest z wcześniejszymi szykanami w stosunku do Jenny (listy z pogróżkami). Sara dąży do ujęcia sprawcy i wpada w tarapaty. Lekarze dają mniej niż 50% szans na przeżycie Jenny, a obudzenie się Grace jest właściwie niemożliwe, bo został poważnie uszkodzony mózg. Jedyną pomocą dla Jenny jest przeszczep. Matka i córka, niewidziane przez nikogo, obserwują wszystko i same usiłują wyjaśnić sprawę.
Zamieszane w podpalenie okazują się bliskie im osoby...
Czy sprawa pożaru zostanie wyjaśniona? Czy matka i córka przeżyją?

"Potem" to przepiękna opowieść o bezgranicznej miłości matki do swoich dzieci. To opowieść o oddaniu i trudnych decyzjach. Jednak matka przeżywa w ciele swojej córki i to jest piękne. Porozumienie ojca i małego Adama wyciska łzy, a obserwacje Grace pozwalają jej lepiej poznać i zrozumieć Sarę. To nie sprawa podpalenia jest tutaj najważniejsza, ważniejsze są relacje rodzinne i ich mocne więzi w chwili kryzysowej.
Opowieść jest niezwykle ciekawa i zaskakująca, ale przede wszystkim wzruszająca. Piękna !

Na koniec przytoczę zdanie z książki, które stanowi jej kwintesencję ( str. 397): ..."Nie ma "i żyli długo i szczęśliwie", ale jest "potem". "...
Nic nie kończy się bezpowrotnie.