Kamienne miasto recenzja

Wciąż sięgam do kryminałów włoskich autorów, szukając, jak dotąd bezskutecznie, godnego następcy lub następczyni Andrei Camilleri, mojego ulubionego pisarza, twórcy postaci komisarza Montalbano; pani Mariolina Venezia jest kolejną kandydatką

Bohaterką powieści jest kobieta, wiceprokurator Immacolata Tataranni, dla bliskich Imma, pracująca w Materze, mieście leżącym w Bazylikacie – regionie z południa Włoch. Imma prowadzi śledztwo w sprawie zabójstwa młodego człowieka, który za życia był bez zajęcia. Pierwsza hipoteza jest taka, że poszło o kłótnię o dziewczynę na dyskotece i chłopak został pchnięty nożem przez zazdrosnego konkurenta, ale potem pojawiają się inne wątki.

Sama Imma to ciekawa postać, pochodzi z bardzo biednej rodziny, ale ciężką pracą i uporem dochrapała się stanowiska wiceprokuratorki. Marzyła o pracy w policji, ale jej niski wzrost (mniej niż 150 cm) wykluczył tę możliwość. Nie jest ładna, jeden z jej znajomych nazywa ją buldogiem, ale charakterna, inteligentna, niezależna. Jednym słowem: osobowość.

Ciekawy jest wątek społeczny książki, Imma dociera w trakcie śledztwa do biednych rolników, którzy wchodzą w układy z szemranymi firmami składującymi toksyczne odpady na ich polach. Sami rolnicy dostają zaś z tego tytułu niezłe pieniądze. No cóż, Bazylikata to bardzo biedny region Włoch i każdy tam kombinuje jak może, chyba że pracuje na państwowej posadzie. Co ciekawe, gdy Imma dokopuje się do sprawy toksycznych odpadów, wszyscy rolnicy nabierają wody w usta, a sprawa zostaje jej szybko odebrana przez naczalstwo, samo życie.

Jakoś mi się to ciężko czytało, nie polubiłem samej Immy, nie wzbudziła mojej sympatii jej rodzina: safandułowaty mąż Pietro i buntownicza córka Valentina; mało mnie obchodziły perypetie współpracowników Immy: kaprala Calioguriego, karabiniera La Macchii, czy sekretarki Diany. Nie pomagał też rwany styl książki, może to wina słabego tłumaczenia. Nie znaczy to, że mamy do czynienia ze słabym kryminałem, co to, to nie, ale po prostu rzecz cała jakoś mi nie podeszła.

Zatem poszukiwania kolejnego Camilleri zakończyły się niepowodzeniem, ale cóż robić, trzeba dalej próbować.