Zatrute serca recenzja

Niektóre książki wciągają jak otchłań. Zanurzasz się w nie, tracisz poczucie czasu, a gdy docierasz do końca, czujesz niepokój, jakbyś sama znalazła się w epicentrum zbrodni. Taki właśnie jest thriller Tomasza Wandzela– duszny, nieprzewidywalny i podszyty atmosferą nieuchronnej tragedii.

Walentynki, róże, czekoladki – klasyka romantycznego wieczoru. Ale co, jeśli finałem tej historii nie jest miłość, lecz śmierć? "Zatrute serca" Tomasza Wandzela to kryminał, który z subtelnym uśmiechem wrzuca nas w morderczą zagadkę – dosłownie i w przenośni.

Historia zaczyna się niewinnie. Walentynki, Konstancja Oleksy spędza ten dzień samotnie, ale pozornie szczęśliwa. Następnego dnia jej ciało zostaje znalezione w wannie. Serce nie wytrzymało? Być może. Ale dlaczego sekcja zwłok ujawnia truciznę?

Do akcji wkracza komisarz Oczko, który niczym wprawny alchemik rozkłada tę zagadkę na czynniki pierwsze. Autor prowadzi śledztwo z chirurgiczną precyzją, ale nie podaje odpowiedzi na tacy. Tutaj każdy trop to labirynt, każdy bohater skrywa coś w cieniu, a miłość, która miała być schronieniem, okazuje się śmiertelną pułapką.

Nie jest to zwykły kryminał. To historia o uczuciach, które zabijają. O sekretach, które gromadzą się w ludzkich sercach jak trucizna – powoli, niemal niezauważalnie, aż nagle okazuje się, że jest już za późno.Wandzel pisze tak, że słowa zostają pod skórą. Każda scena, każdy dialog, każdy fałszywy uśmiech bohaterów – wszystko tu ma znaczenie.

Czytałam i czułam, jak wciąga mnie mrok tej opowieści, jak moje własne podejrzenia zmieniają się z każdą stroną. Wandzel nie pozwala na moment wytchnienia – dialogi są ostre, opisy sugestywne, a atmosfera gęstnieje z każdym kolejnym odkryciem. Podejrzewałam każdego. Ale prawda i tak mnie zaskoczyła. I to właśnie uwielbiam w tym gatunku – kiedy historia wbija się w umysł jak cierń i nie pozwala o sobie zapomnieć.

Jeśli szukasz kryminału, który nie tylko wciągnie, ale i zostawi w tobie ślad – „Zatrute serca” są jak filiżanką gorzkiej herbaty. Na początku subtelne, ale im dłużej smakujesz, tym bardziej czujesz jej gorycz. I to jest właśnie to, co sprawia, że ta książka jest tak dobra.