Władczyni rzek recenzja

Philippa Gregory to autorka powieści historycznych, których akcja odbywa się głównie na angielskim dworze. Moja przygoda z jej twórczością rozpoczęła się od "Kochanic króla". Zachwycona powieścią sięgnęłam po kolejne tomy, nie bacząc na chronologię. Jednak nie umniejsza to mojej przyjemności z poznawania historii angielskich monarchów. Oczywiście nikt nie bierze powieści pani Gregory za dokument historyczny, gdyż jest to jej własna interpretacja pewnych wydarzeń. Niemniej jednak autorka oddaje rzeczywiste postacie, zdarzenia. Zachęca to czytelnika do sięgnięcia po inne źródła, które jeszcze bardziej przybliżają ten czas. Niewątpliwą zaletą powieści Philippy Gregory jest fakt, że przedstawia ona wydarzenia z perspektywy kobiet. Są one bezpośrednimi świadkami historii, które pomimo ograniczeń jakie nakładała na nie płeć walczą o szczęście swoje i bliskich.

"Władczyni rzek" przedstawia nam historię Jakobiny Luksemburskiej. W posłowiu autorka ubolewa, że ta postać została nieco zapomniana. Ubolewam i ja. Jakobina to kobieta niezwykle wyjątkowa i silna. Jako nastolatka poślubia znacznie starszego lecz majętnego księcia. Jako wdowa sama wybiera sobie męża godząc się na ubytek w majątku i pełne krytycyzmu spojrzenia. Według legendy pochodzi od Meluzyny, czarodziejki wodnej. Postanawia wykorzystać swoją moc, by zadbać o dobrobyt bliskich. Anglia zaś toczy bratobójcze walki, nic nie jest pewne. Drugą ważną postacią jest królowa Małgorzata. Kolejna silna kobieta przed którą los postawił ogromne wyzwanie. Te dwie kobiety stojąc w cieniu mężczyzn nieustannie walczą o wpływy i władzę.

Atutem powieści "Władczyni rzek" jest niezwykle lekki styl pisania. Niektórych może przerazić objętość powieści, ale jeden weekend wystarczy by się z nią zapoznać. Bohaterowie to ludzie z krwi i kości - prawdziwi, nieidealni. Raz ich kochamy, raz nienawidzimy, ale nigdy nie jesteśmy wobec nich obojętni. Jako współczesne kobiety dostrzegamy jak wiele przeszkód miały nasze poprzedniczki. I doceniamy prawa jakie posiadamy. Jednocześnie ciągle możemy się uczyć siły i sprytu Jakobiny. Oczywiście nieco razi uwspółcześniony język, ale przez to lżej nam się powieść czyta. Wydaje mi się, że jest to pozycja skierowana głównie do kobiet. Może dlatego, że niewielu mężczyzn interesuje kobieca perspektywa? A może  się mylę? Zachęcam do zapoznania się z "Władczynią rzek". Warto.