Ostatni dom na zapomnianej ulicy recenzja

Porywające i przejmujące studium przetrwania człowieka. Wnikliwe spojrzenie w naturę ludzkiego umysłu w sytuacjach przemocy i zagrożenia.

Catriona Ward określiła swoją książkę jako “opowieść o przetrwaniu, udającą książkę o koszmarze”, co uważam za w pełni trafiony opis. Stworzyła historię, w której lęk, strach i przerażenie są tak naprawdę pomostem do opowieści o nadziei, przetrwaniu i ocaleniu.

Sięgając po “Ostatni dom na zapomnianej ulicy” musicie się przygotować na silną, emocjonalną podróż do wnętrza ludzkiego umysłu. Boleśnie doświadczycie tego, do czego zdolny jest człowiek na skutek systematycznego doświadczania przemocy fizycznej lub psychicznej. Przekonacie się, jakie mechanizmy ludzkiej psychiki uruchamiają się w zderzeniu z traumą.

Jestem tą powieścią jednocześnie przerażony i zafascynowany. Wiele razy w przeszłości poruszył mnie prolog. W tym wypadku wstrząsnął mną epilog i wiele bym dał by chwilę później móc osobiście przekazać autorce wyrazy uznania dla jej mądrości, sprytu i niesamowitej empatii, bez której ta książką na pewno by nie powstała.

Ted, Dee i Olivia to bohaterowie, z perspektywy których będziecie uczestniczyć w wydarzeniach powieści. Zaserwują Wam mix narracji pierwszo i trzecioosobowych. To jednak nic w zderzeniu z tym, że Olivia jest kotem i będziecie śledzić historię oczami tego zwierzęcia.

“Łamała mnie, a potem sklejała, wciąż na nowo…” - opowie Wam o sobie Ted i wyjaśni, kogo ma na myśli. Już od pierwszych chwil, kiedy poznacie tego mężczyznę, poczujecie mrok jego osobowości. Przerazi Was to, jak postrzega, pojmuje i kategoryzuje otaczający go świat. Wraz z kolejnymi rozdziałami obcować będziecie z psychozą tego człowieka, jakbyście podglądali jego codzienność przez dziurkę od klucza.

Co łączy Dee, która poszukuje zaginionej przed laty siostry, z osobą Teda? Jaką tajemnicę skrywa ten ostatni w zabitym deskami domu? Czy sny i halucynacje pokonają rzeczywistość i unicestwią aktorów tej historii?

Klimat thrillera przypominał mi chwilami serial American Horror Story, natomiast przejmujące opisy psychiki głównych bohaterów wspomnieniami przeniosły mnie do “Umweltu” Przemysława Żarskiego.

Gratuluję Czwartej Stronie Kryminału. Po raz kolejny serwujecie nam powieść, która przekracza granice literackiej odwagi, niosąc za sobą głęboką mądrość i uwrażliwiając nas na kolejny, istotny wątek społeczny.