Emma i ja recenzja

„Emma i ja” to książka trudna w odbiorze. Ciężar tego utworu wyznacza podjęta przez Elizabeth Flock tematyka przemocy psychicznej i fizycznej w rodzinie. Powieść przedstawia losy dwóch wyjątkowych sióstr, które spotkała rodzinna tragedia. Ojciec ośmioletniej Carrie i sześcioletniej Emmy został zamordowany. Tragiczna śmierć Henry’ego Culvera odbiła się na życiu całej rodziny. Nie potrafiąca żyć samodzielnie matka dziewczynek wkrótce po tragedii powtórnie wyszła za mąż, zmieniając życie swej rodziny w piekło.

Richard Parker okazuje się być wyjątkowo skutecznym i wyrafinowanym katem dręczącym małżonkę i przybrane córki. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że matka dziewczynek wydaje się być całkowicie obojętna na krzywdę jakiej doświadczają jej córki. Ciężko i wolno czyta się tak wstrząsające i brutalne utwory – niosą one w sobie ogromny ładunek emocjonalny i nie jeden czytelnik będzie musiał przerywać lekturę, by przetrawić przedstawione na kartach utworu wydarzenia.

Elizabeth Flock stworzyła powieść mocną i zarazem niezwykle depresyjną. Pisarka nie poszła na łatwiznę, nie stworzyła hollywoodzkiej opowiastki, w której dobro zwycięża a wszyscy żyją długo i szczęśliwie. Fabułę wypełnia cierpienie, a czytelnika boli chyba najbardziej akceptacja i przyzwolenie na przemoc. Zdaję się, że Libby (matka dziewczynek) nie dostrzega w brutalności Richarda niczego niewłaściwego.

Nie mniej kontrowersji i wątpliwości wzbudza w czytelniku postawa sąsiadów, nauczycieli, przyjaciół. Nie sposób uwierzyć, że żaden z mieszkańców Toast, a później Murchison - gdzie mieszka rodzina Parkerów – nie zauważył dziwnego zachowania dzieci, fizycznych śladów zaniedbania i maltretowania. Wydaje się, że wokół panuje znieczulica, nikt nie chce mieszać się w wewnętrzne sprawy cudzej rodziny. Pojedyncze postacie, które widzą, że coś jest nie tak, również nie podejmują żadnych konkretnych działań. Ludzie wolą być ślepi na niewygodną prawdę, wolą unikać realnej konfrontacji i odpowiedzialności.

Cały dramat podkreśla dodatkowo sposób narracji. W powieści pisarka oddała głos ośmioletniej Carrie. Postać relacjonuje swą opowieść w sposób niepełny, czasem porzuca jakiś wątek i zaczyna mówić o czymś zupełnie innym, nie wszystkie fakty i wydarzenia są dla dziewczynki zrozumiałe, ma to jednak swój cel i pomaga pisarce uzyskać konkretny efekt. Flock doskonale przemyślała sposób relacjonowania historii i wszystko zostało ładnie dopracowane. Autorka co rusz zamieszczała jakieś wskazówki, niedopowiedzenia, które w finale ułożyły się w zadziwiający, prawie pełen obraz dramatu rodziny Culver/Parker. Napisałam „prawie pełen”, gdyż Flock nie wyczerpała do końca potencjały opowieści snutej przez Carrie. „Emma i ja” może być oczywiście odczytywana jako zamknięta całość, ale czytelnicy, którzy poczują niedosyt po lekturze mają możliwość sięgnięcia po kontynuację.