Kobusz recenzja

Po biografię Jana Kobuszewskiego sięgnąłem, bo ostatnio po raz kolejny z dziką rozkoszą słucham 'Rodzinę Poszepszyńskich', cykl słuchowisk satyrycznych autorstwa Macieja Zembatego i Jacka Janczarskiego. W tym cyklu największą gwiazdą jest dziadek Jacek genialnie odtwarzany przez Kobuszewskiego.

A życie miał Kobuszewski ciekawe, urodzony w 1934 r. w warszawskiej rodzinie inteligenckiej miał dobre dzieciństwo, które zostało naznaczone wojną. Właściwie nic autorka nie pisze o jego nauce w warszawskiej szkole teatralnej, a uczyli go najwięksi, z Zelwerowiczem na czele.

Co ciekawe, przez dwadzieścia lat po ukończeniu szkoły był aktorem dramatycznym, grał na przykład w legendarnym przedstawieniu 'Dziadów' Dejmka, od którego zaczął się Marzec 1968 r., dopiero w połowie lat 70. przeszedł do komedii i już z tego emploi nie wyszedł. Mówił: „O tym, że grywam teraz role komediowe, zadecydował los i trochę moje warunki zewnętrzne. Nie jest to zresztą lekki kawałek chleba. Bo wzruszyć na pewno niełatwo, ale rozśmieszyć strasznie trudno”

Był niespełnionym aktorem w filmie, ale na własne życzenie, nie lubił odrywać się od teatru, nie lubił wczesnego wstawania, i ciągłego czekania na planie, mówił: „Nie lubię filmu, a poza tym film zawsze wyrywa człowieka z ustalonego planu zajęć, z toku pracy, który mam opracowany precyzyjnie”. Mimo że Stanisław Bareja, jego przyjaciel, wciąż go namawiał na większą rolę w swoich komediach, godził się tylko na epizody, jak np. listonosza (w którym filmie kotku?). W sumie szkoda...

Sporo jest w książce o jego występach w kabarecie Dudek i w kabareciku Olgi Lipińskiej, niestety, temat 'Rodziny Poszepszyńskich' został potraktowany po macoszemu...

Miał niezwykle udane życie rodzinne, co nie jest regułą wśród aktorów, przeżył z tą samą żoną 63 lata, doczekał się wnuków.

Książka jest takim lekkim zbiorem wspomnień o tym wybitnym aktorze, trochę w niej powtórzeń, trochę za dużo lukru np. mówi Hanna Banaszak: „Był duszą towarzystwa. Wszyscy go uwielbiali. Nosił w sobie pokorę, serdeczność i dużo zrozumienia dla drugiego człowieka. Miał wielką wrażliwość psychologiczno-filozoficzną. Wciąż się rozwijał, szukał prawdy i dobra. Wszystko, czego dotykał, nabierało szlachetności.” Brakuje mi wspomnień o Kobuszu jego kolegów aktorów, mamy tylko krótkie wypowiedzi Anny Seniuk i Wiktora Zborowskiego (siostrzeńca), za to wspomnień rodzinnych jest aż za dużo. Niemniej czyta się to lekko i szybko.