Zosia z Wołynia. Prawdziwa historia dziewczynki, która ocaliła żydowskie dziecko recenzja

Rok 1939 i kolejne lata na zawsze będą w naszej pamięci. Jesteśmy świadomi do jakich tragedii wtedy dochodziło, kiedy człowiek pochodzenia żydowskiego był nic nie wart wobec nazistów. Jednak nie potrafimy poczuć tych emocji i momentów jakie towarzyszyły ludziom w tym tragicznym czasie. Dlatego takie historie jeszcze bardziej wywołują u mnie szacunek dla osób, które w piekle jakie się rozległo potrafili pomóc drugiemu człowiekowi nie patrząc na konsekwencje.

Zawsze kiedy przeczytam historię z tego okresu niedowierzanie i poruszenie towarzyszy mi nieodłącznie. Los jaki spotkał wszystkich ludzi, wszelkie prześladowania narodowościowe i etniczne są wstrząsające. Kiedy człowiek miał jedyny cel, aby pozostać przy życiu i wytrwać z rodziną. Niestety okrucieństwa i bestialstwo były na każdym kroku.

''Zosia z Wołynia'' jest spisem wypowiedzi rozmowy między wnuczkiem, a babcią i dwoma kobietami, które zostały połączone podczas holokaustu. Mówi się, że dobrych rzeczy się nie zapomina, natomiast te złe pozostają na zawsze z człowiekiem i choćby chciał nie da się ich wymazać z pamięci. Książka jest reportażem, w którym Zofia, Inka dziewczynka, która została skazana na śmierć oraz Stanka, której rodzina postanawia zaopiekować się i wychować żydowskie dziecko. Biorąc na siebie całą odpowiedzialność za swoją decyzję. Poznajemy historię, w której tytułowa Zosia jako dziewczynka odnajduje w komórce dwuletnią dziewczynkę oraz całe dalsze życie bohaterek.

Należę do osób, na których takie historie wywierają ogromny wpływ i poruszają bez reszty, a forma wywiadu w książce sprawiła, że zasiadłam wraz z bohaterkami i poznawałam ich historię z życia. Mam ogromny szacunek do starszych ludzi, bo wiem co przeszli i jak musieli z każdym dniem znosić poniżenie oraz ukrywać się bez jedzenia i walczyć o przetrwanie. Czas pędzi nieubłaganie do przodu i z każdym rokiem osób mogących podzielić się własną historia z tego okresu niestety jest coraz mniej. Dlatego jestem wdzieczna za takie książki, gdzie spisane wydarzenia na zawsze z nami pozostaną i będą pokazywać trud ludzi, ich przetrwania i najważniejsze - przeżycia i niesienia pomocy.

Pamiętam i szanuję.