Oleńka. Panienka z Białego Dworu recenzja

To pierwsza część, osadzonej w historycznych realiach, sagi "Wiek miłości, wiek nienawiści ". Opowieść rozpoczyna się sielsko w przepięknym dworku na Wileńszczyźnie. Jest rok 1913 i nic nie zapowiada jeszcze krwawej przyszłości. Majątek otaczają żyzne pola, chłopi sumiennie pracują, a rodzina hrabiego Aleksandra Ostojańskiego wiedzie spokojne życie posiadaczy ziemskich. Są udane interesy, rauty, wieczorki patriotyczne, wielkie nadzieje, szumne hasła i deklaracje... czasem bez pokrycia. Najmłodsza z dzieci hrabiostwa, Oleńka, wiele energii poświęca na prowadzoną w okolicznych folwarkach pracę u podstaw. Pragnie zaszczepić w chłopskich dzieciach pierwiastek patriotyzmu, nauczyć je czytać i pisać. Ochoczo wspiera Joachim- młody i przystojny nauczyciel niemieckiego pochodzenia. Między dwojgiem idealistów szybko rozkwita zakazane uczucie. W atmosferze potajemnych schadzek, skradzionych pocałunków i wierszy,tworzonych pod wpływem uczucia,rodzi się miłości, powstają plany na wspólną przyszłość. Jednak, gdy o świcie na majątek hrabiego najeżdżają rosyjscy żandarmi wszystko ulega zmianie... Znany świat odchodzi w niebyt. Odtąd życie przestaje rozpieszczać a napisany scenariusz podsuwa zaskakujące rozwiązania... Świat przybiera zupełnie inny wymiar... Znikają bale, teatry i perły, pojawia się twarda rzeczywistość, w której podstęp i wyrafinowane musi zmierzyć się z uczciwością i lojalnością. Kończą się szumne hasła, a zaczyna twarda walka o każdy dzień. Nie jest to na pewno typowa opowieść o pięknej i tkliwej panience z hrabiowskiego dworu, która przeżywa duchowe perturbacje. Jest to historia o odpowiedzialności, człowieczeństwie i moralności głęboko osadzona w historii Polski. Bohaterowie muszą poddać się jej biegowi, bowiem to właśnie polityka- ta wielka i ta całkiem lokalna- deprymuje ich dalsze losy. Autorka z wielkim wyczuciem przedstawia nową rzeczywistość. Prezentuje różne warstwy społeczne w obliczu zachodzących zmian. Fabuła i kreacje poszczególnych bohaterów wyraźnie zarysowują linię graniczną miedzi dobrem i złem. Powieść ukazuje także obraz ówczesnego społeczeństwa, które potwierdza słowa klasyka, że człowiek jest taki, jakie jest miejsce, w którym się znajduje. Ale czy na pewno... i zawsze... Powieść skonstruowana jest w taki sposób, że natychmiast pragnie się sięgnąć po kolejny tom. To chyba najlepsza ocena. Zachęcam do lektury, bo to dobra opowieść na przedwiośnie, kiedy to wszystko przybiera inną postać.