Południowe sztormy recenzja

Jak ja wyczekiwałam nowej powieści od Brittainy C. Cherry, to Wy nawet nie wiecie. Ona potrafi poruszyć każdą strunę w moim ciele i sprawić, że lekturę przeżywam całą sobą. Mam słabość do jej twórczości i nie jestm do końca obiektywna w swoich opiniach. Nie inaczej było w przypadku Południowych Sztormów, które przeorały mnie emocjonalnie, od pierwszych scen, a na ostatnich kończąc.

Mąż Kennedy podsuwa jej dokumenty rozwodowe do podpisania i wyrzuca z domu. Zrozpaczona kobieta szuka pomocy u swojej siostry, która wynajmuje jej domek w małej miejscowości, aby mogła zacząć od nowa...Wszyscy mieszkańcy nie dają jej spokoju i są bardzo wścibski, zaś jeden z sąsiadów to chodzący gbur...Najgorsze jest to, że jego ziemia sąsiaduje z jej domem, ale najbardziej kusi ją piękna kwietna łąka, do której nie ma wstępu...

Jak to zwykle u autorki bywa cała historia jest niezwykle emocjonalna, z bohaterami z krwi i kości, którzy mierzą się z różnymi życiowymi przeciwnościami. Całość ujęta jest w bardzo subtelny sposób, zawierająca wiele mądrości.

W Południowych Sztormach pojawia się motyw drugiej szansy bowiem Kennedy i Jax spotkali się w przeszłości na dwóch obozach wakacyjnych i zostali najlepszymi przyjaciółmi, Słońcem i Księżycem. Po zakończonym obozie regularnie pisali do siebie listy, aż w pewnym momencie kontakt się urwał. Spotykają się ponownie po wielu latach, w trudnych dla obojga momentach życia.

Kennedy od roku żyje z ogromnym poczuciem winy i przeżywa nieustanną żałobę, zmagając się jednocześnie z atakami paniki,ale nie ma co sie jej dziwić, bo jak można pogodzić się ze śmiercią własnego dziecka i rodziców. Jednak pomimo ogromnej tragedii, dostrzega w życiu i w ludziach samo dobro, a z kazdej sytuacji potrafi zostrzec pozytyw. Jest swego rodzaju ludzkim Słońcem, którym ogrzewa się Jax.

Jax żyje w mroku od najmłodszych próbując sprostać oczekiwaniom surowego i despotycznego ojca. Jednocześnie obwinia się o tragiczną śmierć matki, która była jedyną najbliższą mu osobą. Od czasów szkolnych był nazywany dziwakiem, który przez cały czas mamrocze do siebie. Wyrósł na zimnego, niedostępnego u zgryźliwego mężczyznę, który nie potrafi kochać.

Przeżywałam każde wypowiedziane przez bohaterów zdanie, każdą emocje pojawiającą się w ich sercu. Nie nadążałam odklejać znaczników.

"Pogruchotane serce znów zaczęło bić, gdy patrzyłam na opanowanie przepełniające jego oczy. Kiedy panikowałam, on stał nieruchomo. Był spokojem, podczas gdy w mojej głowie szalał sztorm"

Południowe sztormy opowiadają o radzeniu sobie z ogromną przeżytą traumą, siłę przyjaźni, lękach i procesie uzdrawiania psychicznego.

"Dochodzenie do siebie nie jest linią. To zakręty, wyboje i dziury"

Proszę Was czytajcie Południowe Sztormy, czytajcie książki autorki 💙 to są przepiękne romanse z ważnym przekazem 💙