Piętno recenzja

Co musi znajdować się w książce, aby móc ją porównać do ulubionej serii książek? Musi zaskakiwać, przerażać, być pisana z pasją i sercem, czyli tak jak to zrobił Przemysław Piotrowski. Cykl o Robercie Hunterze to moje osobiste odkrycie tego roku. Nawet się nie spostrzegłam, kiedy sięgnęłam po ostatnią część, która nie ukrywajmy nieco mnie rozczarowała, ale Chris Carter zapisał się w mojej pamięci jako jeden z ulubionych autorów. Jakie było moje zaskoczenie, gdy sięgając po "Piętno" łapałam się, że wykorzystał te wątki, których zabrakło mi u jego amerykańskiego kolegi po fachu. "Piętna" słuchałam w aplikacji Legimi jako audiobook i głos aktora Marcina Hycnara bardzo mi pasował do narratora tej opowieści. Krok po kroku odkrywałam kolejne tajemnice i zwroty akcji, których w tej książce nie brakowało. Ja nie wiem w jaki sposób autor tego dokonał, ale w mistrzowski wręcz sposób do wymyślonej przez siebie historii wplątał wydarzenia, które głośnym echem odbiły się w polskim społeczeństwie, a każda postać była potrzebna i miała do odegrania swoją rolę w wydarzeniach dziejących się w Zielonej Górze.
Na samym początku poznajemy dwie postaci: odnoszącego ogromne sukcesy podologa Filipa Trochana oraz oschłego glinę stołecznej policji Igora Brudnego. Dwie różne historie, dwa odległe od siebie miasta, których droga przetnie się w najmniej niespodziewanym momencie. Kiedy Filip Trochan znika z parkingu, zaczynają ginąć ludzie. Z początkowej ofiary staje się poszukiwanym przez policję zbiegiem-mordercą. I właśnie tutaj zaczyna się rola Igora Brudnego, którego trudna przeszłość, o której chciałby zapomnieć zdaje się mieć kluczowe znaczenie w zielonogórskich zbrodniach. Nieufny Brudny będzie musiał "wyciągnąć na światło dzienne" swoje najgorsze koszmary i połączyć siły z Romualdem Czarneckim- prowadzącym najtrudniejsze śledztwo w swojej karierze. Bardzo ciekawym motywem okazały się wydarzenia dziejące się w Ośrodku Opiekuńczym sióstr Hieronimek Zielonogórskich, w którego murach życiowe tragedie przeżywało zbyt wielu wychowanków. Nie sposób nie wspomnieć o postaciach kobiecych, których na łamach "Piętna" nie brakowało i nie były one jedynie tłem dla mężyczn.

Podsumowanie: Już dawno żadna książka mnie tak nie przeraziła i nie zachwyciła jednocześnie. Nie mogę się zgodzić z opiniami, niektórych o słabym, nierealnym zakończeniu. Według mnie to zakończenie po, które sięgnął autor było jedynym możliwym, które wyjaśniało wszelkie wątpliwości rodzące się podczas lektury "Piętna". Bardzo serdecznie polecam i czekam na więcej od Przemysława Piotrowskiego.