Pokochać siebie recenzja

Znana psychoterapeutka napisała popularną książeczkę o poczuciu własnej wartości, o tym jak dobre lub złe myślenie o sobie może dodawać skrzydeł, ale może też być kulą u nogi.

Autorka zaczyna od ciekawej myśli, że w polskiej tradycji utrwalony jest nawyk niechwalenia innych osób, raczej ich krytyki, a jak się już kogoś pochwali, to ta osoba kryguje się, bagatelizuje pochwałę. W sposób naturalny wiąże się z tym dosyć powszechne w naszym narodzie negatywne myślenie o samych sobie, autorka przeprowadziła nawet testy na ten temat. Ciekawym czy na przykład Polacy gorzej myślą o sobie niż inne nacje... Problem jest o tyle ważny, że ludzie z niską samooceną: „nie lubią siebie, nie mają do siebie zaufania, brakuje im pewności siebie, kiedy zabierają się do zrobienia czegoś albo kiedy kontaktują się z innymi.”

Podkreśla autorka, że poczucie własnej wartości buduje się w dzieciństwie, relacja z rodzicami jest tutaj kluczowa. Pisze też o polskiej tradycji łajania dziecka, bo: „dziecko może się zepsuć, wbić się w dumę, bo musi realistycznie oceniać swoje możliwości, bo trzeba je odpowiednio wychować.” A 'odpowiednio' oznacza, że winno mu się wytykać błędy, okazywać pretensje i niezadowolenie. Na szczęście, myślę, że ta tradycja się zmienia: wielu młodych rodziców ma zupełnie inne podejście do swoich pociech.

Autorka prezentuje też, dosyć pobieżnie metody pracy nad podwyższeniem samooceny, za najważniejszą uznając metodę afirmacji opartą na książce Sondry Ray ‘Zasługuję na miłość’. Tutaj mam mieszane uczucia, metodę afirmacji uważam za strasznie powierzchowną i nie wierzę w jej skuteczność.

Pani Dodziuk, radzi też, żeby upominać się o aprobatę i docenienie od najbliższych. Sugeruje, żeby odseparować się od toksycznego otoczenia, które nas bez przerwy krytykuje i dołuje, co często nie jest łatwe: „Szczególnie trudno odciąć się od trujących wpływów szerszego kręgu rodzinnego: rodziców, teściów, dalszych krewnych. Często widzę, jak zupełnie dorośli, samodzielni ludzie, którzy mają już własne potomstwo, zachowują się tak, jakby dali im uprawnienia do wtrącania się i swobodnego wyrażania swoich niepochlebnych opinii.” Święte słowa...

Książka ma popularny, lekki charakter, nie jest systematycznym poradnikiem, z którym trzeba pracować, raczej wstępem do innych, głębszych lektur czy pracy nad sobą. Może największą jej siłą jest spojrzenie na problem niskiej samooceny z polskiej perspektywy.