Wzgórze psów recenzja

To nie jest lektura lekka, łatwa i przyjemna. Jakub Żulczyk we "Wzgórzu psów" ukazuje nam Polskę B, której obraz nijak nie przypomina sielskiego obrazku z romantycznym zachodem słońca w tle. Mnóstwo jest za to syfu i brudu i beznadziei, która sprawia, że żyje się dniem dzisiejszym nie myśląc o jutrze.

Książkowy Zybork to synonim porażki. Dla Mikołaja Głowackiego powrót do rodzinnego miasta z Warszawy to największa przegrana. Do stolicy jechał jako początkujący pisarz przekonany że uda mu się zaistnieć. I udało jednak książką którą napisał była jedyną rzeczą którą napisał. Sukces podlewany morzem alkoholu i świętowany kolejnymi działkami narkotyków szybko stał się odległym wspomnieniem. Przysłowiowym odbiciem się od dna było dla Mikołaja spotkanie z Justyną dla której postanowił spróbować stanąć na nogi.
Jednak związek ten szybko staje przed kolejną próbą: kłopoty finansowe sprawiają że musza wynająć mieszkanie kupione na kredyt i na jakiś czas zatrzymać się w rodzinnym domu Mikołaja.
Spotkanie z ojcem i bratem jest dla niego spotkaniem z przeszłością przed którą uciekał całe życie. Powrót do Zyborka to konieczność zmierzenia się z własnymi demonami i wyrzutami sumienia które lata temu zagnały go do Warszawy.

"Wzgórze psów" to nie jest książka o zbrodni sprzed lat. Nie jest to też książka o układach małomiasteczkowych bossów którzy w takich Zyborkach rządzą i dzielą.
To książka o rodzinie. O więzach krwi, które są silniejsze niż wszystko inne. O trudnych relacjach syn-ojciec i o przemianie wiecznego chłopca w prawdziwego mężczyznę.
Proza Żulczyka jest prosta, "brudna" od wulgaryzmów i dosadnych opisów i momentami odpychająca. Ale dzięki temu jest autentyczna: czytelnik daje się wciągnąć w opowiadaną historię a po zakończeniu książki wzdycha z ulgą że to już koniec bo świat wykreowany przez autora chce się jak najszybciej opuścić.

"Wzgórze psów" przyciąga i odpycha, wywołując w trakcie czytania mnóstwo emocji. I to jest największa zaleta tej książki. Polecam ją waszej uwadze!