Anioł życia z Auschwitz recenzja

„Pamiętam, że często do tych dzieci przychodziła esesmanka Mandel, brała je za ręce i chodziła z nimi w kółko, śpiewając niemiecką piosenkę: Grunes Gras, grunes Gras (…) Później wszystkie te dzieci zostały zabite w krematorium.”

„Zrodził się w niej zwierzęcy instynkt, który mimo jej mizernej kondycji fizycznej dawał siłę, by rzucić się na każdego, kto zagrażałby maleństwu. Tylko że nie miała nic, co mogłaby dziecku ofiarować. Niczego, co pozwoliłoby się zając dopiero co narodzonym dzieciątkiem. Nie miała pieluszek, ubranek, ziółek, które stymulowałyby nachodzenie pokarmu do piersi, nie miała jedzenia dla siebie. Nic, nic, nic.”