Anioł życia z Auschwitz recenzja

Książkę, pt. "Anioł Życia z Auschwitz" autorstwa Niny Majewskiej Brown przeczytałam w jeden dzień. Jest to historia inspirowana życiem położnej która trafiła do obozu w Auschwitz. Przeczytałam już wiele książek, które opowiadały to co działo się w tym strasznym miejscu jednak ta książka wstrząsnęła mną najbardziej.
Niewyobrażalne jest to co w ogóle się tam działo i to, że przechodzić musiały to również bezbronne dzieci.
Stanisława Leszczyńska jest bohaterką tej książki i stała się bohaterka wszystkich matek i dzieci, które trafiły do Auschwitz. Kobieta stała się ich aniolem w tym piekle stworzonym na ziemi.. Stanisława Leszczyńska trafiła do obozu razem z córką , z zawodu była położną. W obozie również zajmowała się kobietami w ciąży i bardzo się starała zapewnić bezpieczny poród kobietom. Na początku otrzymała rozkaz, że ma wrzucac do wiadra z wodą każde nowo narodzone dziecko tym bardziej żydowskie jednak sprzeciwiła się temu.. starała się pomóc każdemu bez względu na jego pochodzenie. Każde nowo narod one dziecko chrzciła bez względu na wyznanie czy pochodzenie matki.Stanisława Leszczyńska mówi, że w Auschwitz odebrała około 3000 porodów jednak stanowcza ilość dzieci niestety nie przeżyła.. W obozie panowały straszne warunki, brak wody, jedzenia, leków wszechobecny bród, wszy, pchły. Warunki były wręcz nieludzkie aż ciężko sobie wyobrazić, że taki los mógł zgotować człowiek drugiemu człowiekowi. Dzieci umierały z głodu i wycieńczenia . A czemu one były winne ? Czym mogły komukolwiek zagrozić ? Dla SS-manów były jedynie zbędnym balastem, który trzeba na dodatek wykarmić.
W pewnym momencie nastąpił plan germanizacji dzieci. Te które urodziły się z jasnym włosami, niebieskimi oczami zabierano matkom i w większości trafiały one do Niemiec do adopcji. Najłatwiej było właśnie z noworodkami bądź bardzo małymi dziećmi, ponieważ nie było realne żeby tak maleńkie dzieci zapamiętały prawdziwe matki a język Niemiecki stawał się wtedy ich językiem ojczystym. Matki drżały o swoje dzieci. Położna starała się oznaczyć maleńkim tatuażem każde nowo narodzone dziecko dając nadzieję kobietom, na to że kiedyś pewnego dnia być może je odnajdą...
Stanisława Leszczyńska pozostała w obozie do samego końca, aż do wyzwolenia.