Anioł życia z Auschwitz recenzja

Bardzo trudno pisać recenzję takich książek jak Anioł życia, ja zawsze mam długą "ciszę wewnętrzną" po takich książkach. Trudność komentowania polega na tym, że to nie fikcja literacka, to nie imaginacja i kreacja płodnego pisarza, to było naprawdę, to historia prawdziwych ludzi, to uczucia prawdziwe. Z drugiej strony tak bardzo nieprawdopodobne, tak przerażająco niewiarygodne. Tym razem opis życia w Auschwitz z punktu widzenia położnej Stanisławy Leszczyńskiej, polskiego pochodzenia która trafiła do obozu wraz z nastoletnią córką. Opisy wyczerpujących apeli, okrutnych morderstw, okaleczeń przewijają się i ciągną, niczym dni w obozowym życiu długo i boleśnie, i chociaż pierwsze opisy szokują, to kolejne już "oswajają", przyzwyczajają czytelnika do istniejącej wówczas w tym miejscu, w tym czasie codzienności. W tak ogromnej fali śmierci i nieszczęść ludzkich, zawsze tego rodzaju książki tlą małą iskrę nadziei. Z zapartym tchem śledzimy jak w tym przypadku bohater tej historii przeszedł przez to piekło, podczas gdy tylu ludziom się to nie udało. Polska położna nie kalkulowała, nie rozmyślała, ona po prostu robiła swoje. Robiła to co najlepiej potrafiła, pomagała rodzącym kobietom. Mało tego, że potrafiła znaleźć siłę w sobie do życia, do przetrwania, do pracy, to nie dała się złamać. Nie złamala swoich zasad, nie złamala swoich wartości. Zadziwiającym dla mnie było to, jak silna była jej wiara. Jak człowiek, poddany takiej próbie, nie zacznie wątpić w sens wiary i Boga. W sytuacji gdy człowiek walczy o własne życie, walczy z głodem, bólem, zimnem, po prostu walczy o przetrwanie, niewyobrażalnym jest dla mnie nie zwątpienie w wiarę w Boga. A jednak położna robi co może, co potrafi, co może zrobić w tym miejscu i w tych warunkach żeby uratować rodzące się w Auschwitz dzieci i ich mamy. Sytuację opisywane w książce są tym bardziej ciężkie do wyobrażenia, bo mówimy o sytuacjach które normalnie są najszczęśliwszymi momentami w życiu matek, mówimy o narodzinach nowych ludzi, nowego życia w miejscu masowych grobów. Nigdy nie pojmę tego jak ludzie ludziom mogli robić takie rzeczy, i chociaż ciężko się sięga po takie książki, to warto. Warto pamiętać. Dla mnie to taki "reset" umysłu, taki mały stop w życiu i chwila ciszy...